Profielwerkstuk Geschiedenis Keizer Augustus & Tiberius

GAIVS IVLIVS CAESAR OCTAVIANVS

(oftewel ‘haast je langzaam’, het motto van keizer Augustus) Het houdt in dat de mens rijpt door groei waarbij snelheid van handelen en geduld, roekeloosheid en zelfbeheersing in gelijke mate zijn ontwikkeld.
Een goed motto voor zo’n keizer, hij ‘groeit’ in zijn doen en denken, hij wordt steeds een stukje beter, steeds een stukje grootser..

Gaius Octavius Thurinus kwam kort voor zonsopgang in de wijk van ‘het Palatium bij de ossekoppen’ op 23 september 63 v. Chr. ter wereld in Rome of Velitrae als zoon van Gaius Octavius en Atia, een nichtje van Gaius Julius Caesar. Hij werd geboren tijdens het consulaat van Marcus tullius Cicero en Gaius Antonius (63. voor Christus).
Hij werd naar zijn vader vernoemd en hij kreeg de naam Thurinus als aandenken voor de herkomst van zijn voorouders.

Zijn vader Gaius Octavuis was een bankier, later na schopte hij het tot Preator. Zij behoorden tot de stand van de Equites (ridderstand in het Oude Rome) en niet tot de patriciërs (Romeinse adel). Zijn vader was een man van groot aanzien. Hij werd in rijkdom grootgebracht, kreeg zonder moeite overheidsfunctie en hij was de bestuurder van Macedonië. Hij bestuurde zijn provincie met veel passie, rechtvaardigheid en dapperheid.
Gaius Octavius had bij zijn eerste vrouw; Ancharia een dochter genaamd Octavia en bij zijn 2e vrouw Atia had hij ook dochter genaamd Octavia de jonge en Gaius Octavius Thurinus.

Toen Gaius Octavius Thurinus’ vader in zijn 4e levensjaar dood ging besloot zijn moeders neef Gaius Julius Caesar zich met zijn opvoeding te bemoeien. Verder deed hij nog niets.
Caesar adopteerde hem pas bij testament (adrogatio) als zijn zoon en hoofderfgenaam toen hij op zijn 18e
een zeer ernstige ziekte overleefde en Keizer Augustus
ook nog eens daarbij schipbreuk leed
toen hij Julius Caesar achterna probeerde te reizen naar Spanje. Julius Caesar was diep onder de indruk daardoor.
Caesar en Gaius Octavius Thurinus versloegen Spanje en ze namen zich voor een veldtocht te beginnen tegen de Daciërs en vervolgens tegen de Parthen. Julius Caesar stuurde hem terug en beval Gaius Octavius Thurinus om aan zijn studie te beginnen. Wat hij ook deed.

Toen Julius Caesar terug was werd hij vermoord; Een samenzwering om de oude republiek in ere te herstellen, wat uiteindelijk mislukte. Daarvoor ondervonden de samenzweerders teveel tegenstand van het volk en de erfgenamen van Caesar. (Het akkoord dat Caesars volgelingen, Marcus Antonius, Octavianus en Lepidus, in 43 sloten zorgde ervoor dat zij rustig met Caesars tegenstanders (onder leiding van Brutus, Cassius en Sextus Pompeius) konden afrekenen.

Gaius Julius Caesar werd vermoord door zijn vriend Brutus en Cassius in 44. voor Christus. (De carrières van Gaius Cassius Longinus en Marcus Junius Brutus verliepen opmerkelijk parallel. Beiden vochten in de burgeroorlog tussen Caesar en Pompeius aan de kant van de laatste. Na Pompeius' nederlaag gaf Caesar hun niettemin een post in het landsbestuur. Brutus drong zelfs door tot de kring van intimi rond Caesar. Dit weerhield hen er niet van om zich te ontpoppen als voorvechters van de vrijheid van de oude republiek en een samenzwering van optimaten(senaatspartij) te leiden tegen Caesar, die volgens hen het koningschap ambieerde. Na de moord op Caesar keerden de republikeinse verhoudingen echter niet terug. De publieke opinie bepaald door het stadsvolk van Rome, de veteranen van Caesar en de steden van Italië, dwong Brutus en Cassius eerst Rome en daarna Italië te verlaten. De senaat benoemde hen tot aanvoerders van de Romeinse legioenen in het oosten van het Rijk, om maar van hun af te zijn.) De moordenaars hadden echter ook een fatale een fout gemaakt: ze hadden Marcus Antonius laten leven, omdat het volgens Brutus fout zou zijn geweest hem ook te doden; het was tenslotte alleen hun bedoeling te voorkomen dat Caesar koning werd. Marcus Antonius zette een wraakactie op touw om de moordenaars te straffen, maar die waren allen gevlucht voor de woede van het Romeinse volk, dat bepaald niet blij was met de moord op Caesar. Marcus Antonius bracht het dode lichaam van Caesar naar buiten en liet het op een baar leggen. Naast de dode Caesar onthulde hij de namen van de moordenaars, en na een melodramatische necrologie las hij het testament van Caesar voor. De dictator bleek zijn tuinen aan de stad te hebben vermaakt en aan iedere burger 300 sestertiën, dat was 10 weken loon. De menigte stond verbijsterd. De scepsis ten opzichte van Caesar sloeg om in een wilde verering. De mensen richtten een gigantische brandstapel op van allerlei materiaal. En aan de vlammen die hoog om Caesars lijk opvlamden, ontstaken zij fakkels om de huizen der moordenaars in brand te steken. Zo kreeg Marcus Antonius de macht binnen Rome in handen. Maar de samenzweerders bezetten verscheidene provinciae, terwijl Marcus Brutus en Cassius met een legertje in de buurt van Rome lagen. Er diende zich evenwel een onverwachte concurrent voor Antonius aan, Caesars neef en adoptiezoon Octavianus.
De achttienjarige Octavius werd vanaf dat moment eigenaar van al Caesars bezittingen - en schulden – als ook drager van diens naam. Hij heette vanaf dat moment geen Gaius Octavius Thurinus meer, maar Gaius Julius Caesar Octavianus, naar zijn oudoom.

Op een voorstel van Munatius Plancus nam hij de naam Augustus aan.
Anderen wilden graag dat hij Romulus ging heten (naar de grondvesters van Rome) maar Augustus had de overhand. Het woord augustus betekent in het Latijn "verheven". In het Grieks, de tweede taal van het rijk, werd dat vertaald met ὁ σεβαστoς ; de keizer was dus ὁ σεβαστoς, "de Verhevene".

De naam Augustus is ook afgeleid van ‘auctus’ (vermeerdering) of van ‘avium gestus’ dan wel ‘gestus’ (de vlucht op de manier van het pikken van de vogels) was, zo redeneerde men, niet alleen nieuw maar ook verhevener. Dit kwam omdat op plaatsen die een godsdienstige betekenis hebben ook aan vogeltekens dingen waren gewijd zoals blijkt uit het vers van Ennuis: ‘Sinds het roemruchte Rome gesticht werd onder gewijde tekens’ (Augusto augurio).

jul augustus sep
1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23 24 25
26 27 28 29 30 31
Ook de naam van de maand Augustus is hiervan afgeleid. Augustus (ook wel oogstmaand - het woord oogst is zelfs van augustus afgeleid) is de achtste maand van het jaar in de Gregoriaanse kalender, en heeft 31 dagen. Genoemd naar de princeps Gaius Julius Caesar Octavianus (Augustus). Het verhaal wil dat Augustus niet voor Julius Caesar wilde onderdoen en daarom een dag van februari heeft afgehaald. Dit klopt niet, al onder Numa Pompilius had februari 28 dagen.
Voordat de maand naar keizer Augustus genoemd werd, was de naam Sextilis, wat "zesde maand" betekent.

Belangrijkste leden van de gens Julia
· Julius Caesar· Keizer Augustus · Julia Caesaris maior · Tiberius Julius· Caesar· Drusus minor · Germanicus · Julia Augusta · Keizer Caligula
Bedacht moet worden dat er in het begin nog geen woord bestond voor de functie van opperste heerser van het rijk; keizer Augustus zelf probeerde de fictie in stand te houden dat de republiek nog voortduurde. Het woord rex (koning) was daarmee uit den boze - en hoe dan ook taboe bij de Romeinen. Gaius Julius Caesar had de titel "dictator voor het leven" gekregen, maar dat was in de Romeinse maatschappij een te technische term - hoewel hij in de moderne terminologie perfect de situatie aanduidt: de "keizers" waren in feite de militaire dictators van het Imperium. Er was dus behoefte aan een formele, maar tegelijkertijd nietszeggende titel en dat werd Augustus. Daarmee poogde men het "ambt" ook een zeker sacraal karakter te geven. Later werden de heersers naar Caesar vernoemd - Augustus was immers zijn adoptiefzoon. In de juridische terminologie gebruikte men vanaf dezelfde tijd meestal de ook door de Senaat toegekende titel princeps: de Eerste (onder de gelijken). De keizer was ook Imperator: de man die feitelijk het hoogste imperium (bevelsgezag) uitoefende. Van al deze titels was alleen Augustus uniek voor de keizer: zijn zonen werden ook Caesar genoemd.

Octavianus wordt na zijn nieuwe naam ook consul designatus. Deze datum beschouwt hij zelf als het begin van zijn politieke loopbaan.

Hij werd opgenomen in het gens lulia daardoor werd hij een patriciër wat zijn kansen op het consulaat verbeterden. Voortaan moest men rekening houden met Julius caesars jonge erfgenaam.
Maar natuurlijk hing er een wolkje aan de lucht; Rome werd na Julius Caesar een republiek. De Romeinen hadden een grondige afkeer gekregen tegen alles wat ook maar op een alleenheerser leek. Ondertussen staken de burgeroorlogen weer als grassprietjes de kop op. Het teken dat er een soort gevecht is om wie de macht moet krijgen. Er kwam een machtsstrijd tussen Marcus Antonius (een populaire consul van Julius Caesar), legeraanvoerder Marcus Lepidus en de toen nog 18-jarige Gaius Julius Caesar Octavianus.

De senaat zag met lede ogen aan hoe deze generaals(Antonius, Lepidus en Augustus) veel meer macht kregen dan voor een magistraat (verkiezing) formeel mogelijk was en hoe zij, door onder elkaar akkoorden te sluiten, de senaat buitenspel zetten. Er waren dan ook twee manieren om politiek te bedrijven:
1. de traditionele, 'nette' manier: voorstellen laten bespreken en beslissingen laten nemen door de senaat. De politici die in eendracht met de senaat samenwerkten noemen we de optimaten (senaatspartij);
2. de radicale manier: voorstellen direct aan de volksvergadering voorleggen en de senaat negeren. Deze groep noemen we de populares (volkspartij). De naamgeving is dus vooral gebaseerd op de manier waarop de partijen hun zin probeerden te krijgen, al hadden de populares over het algemeen wat vooruitstrevender en socialer ideeën dan de optimaten.
De generaals in kwestie lieten het van de situatie afhangen of ze zich onder de populares of de optimaten schaarden. Hun eigen belang of dat van hun aanhangers was steeds doorslaggevend. Naast het voeren van oorlogen met elkaar hadden zij nog een voor die tijd betrekkelijk nieuwe manier om zichzelf te profileren: het laten opstellen van standbeelden van zichzelf en het uitgeven van munten met hun eigen portret erop. Vóór die tijd was dit soort zelfverheerlijking not done in Rome. De macht van de kemphanen was vooral gebaseerd op de legers die zij onder hun hoede hadden: militaire successen maakten de soldaten loyaal aan de bevelhebber die zijn virtus(status) bewezen had en zorgden voor grote rijkdom (buit), met behulp waarvan de bevelhebber zich vrijgevig kon opstellen tegenover zijn soldaten en het volk van Rome.

Later staakten zij het ruziën en zo begon het 2e Triumviraat Zij besloten Rome 5 jaar samen te lijden, in opdracht van het Senaat om de republiek te herstellen.

Marcus Tullius Cicero

Hierop volgde een onrustige periode. Eén van de afspraken rond de overeenkomst is dat de drie ieder hun vijanden mogen executeren zonder gevolgen. Keizer Augustus gaf daarop bevelen om zijn vijanden te vermoorden. Onder die duizenden Romeinen bevond zich ook Cicero, een bekend jurist die ook voorzitter van het Senaat was. Antonius zet niet alleen Cicero op zijn lijst, maar ook zijn zoon, broer en neef. Augustus, die zijn succes goeddeels te danken heeft aan Cicero, besluit Cicero geen bescherming te bieden. Cicero, zijn broer en zijn neef trachten te vluchten. Zijn broer en zijn neef worden vermoord wanneer zij hun vlucht staken om aan geld te komen, maar Cicero zet door. Plutarchus beschrijft de laatste momenten van Cicero: "Cicero hoorde zijn achtervolgers komen en gaf zijn dienaren opdracht de draagbaar (waarin hij vervoerd werd) neer te zetten waar zij stonden. Hij keek vastberaden naar zijn moordenaars. Hij was bedekt met stof; zijn haar was lang en ongeordend en zijn gezicht was pokdalig van
zijn angsten - zodat de meeste omstanders hun
Buste van Cicero gezicht bedekten terwijl Herennius hem doodde. Zijn keel werd doorgesneden toen hij zijn nek uit de draagbaar stak. Naar Marcus Antonius' orders sneed Herennius zijn hoofd en handen af." Antonius laat vervolgens Cicero's hoofd en handen aan het podium in de senaat timmeren als waarschuwing voor anderen. Cicero's zoon, Marcus, verblijft in Griekenland op het moment van de moord en ontsnapt zo aan executie. In 30 v.Chr. wordt hij consul onder Octavianus.

Keizer Augustus voerde 5 ‘burgeroorlogen’, binnenlandse gevechten;
v De slag om Mutina -> Tegen Brutus
v De slag om Phillipe -> Tegen Cassius
v De slag om Perusia -> Tegen Lucius Antonius (Broer van..)
v De slag om Sicilië -> Tegen Sectus Pompeius (zoon van Gnaeus)
v De slag om Actium -> Tegen Marcus Antonius

De voornaamste reden voor deze oorlogen? Pure Wraak. Hij wilde zich wreken tegenover diegene die zijn oudoom kwaad hadden aangedaan.

De Slag om Mutina;

Omdat Augustus samen met Antonius en Lepidus een bondgenootschap had versloegen ze samen met zijn drieën de moordenaar Brutus. Hiervoor hadden ze 2 veldslagen nodig, deze vonden echter achter elkaar plaats. Zij geven met zijn tweeën (Augustus en Antonius) Brutus de gelegenheid om zichzelf te doden, wat ook gebeurd. Lepidus werd niet meegenomen in het besluit om Brutus de gelegenheid te geven zichzelf te doden. Lepidus werd op deze manier heel subtiel uit het driemanschap gezet, maar ze moesten hem natuurlijk wel nog te vriend houden. Zijn hoofd werd afgehakt, deze werd door Antonius naar Rome gezonden en daar bij het standbeeld van Julius Caesar neergelegd.
Aan de andere kant in Phillipe pleegt Cassius bij de eerste veldslag bij Mutina zelfmoord omdat hij dacht dat Brutus verslagen zou zijn wat op dat moment nog niet zo was. Zo was..

De slag om Phillipe; (42 v. Chr.)

Dus een makkie omdat Cassius als zelfmoord had gepleegd.
In 41 voor Christus ontmoette Marcus Antonius, koningin Cleopatra van Egypte. Zijn broers Fulvia en Lucius Antonius hadden het sluwe plan om zo Augustus achter Marcus’s rug om te verslaan.

De slag om Perusia; (40 v. Chr.)

Lucius Antonius(voormalig consul) bereidde een aanslag voor op Augustus en tegelijkertijd een opstand. Dit lukte bijna want Augustus moest zelfs een tijdje weg uit Rome om aan ze te ontsnappen, anderzijds belegerd Augustus tegelijkertijd Lucius in de plaatsen Praeneste en Perusia en dwong hem zo terug te gaan naar Perusia, daar dwong hij Lucius op de knieën door uithongering. Dit was in 40 voor Christus. Maar Augustus wilde Lucius niet dood hebben omdat hij zaakwaarnemer was van Marcus Antonius. Marcus Antonius reageert hierop en vertrekt naar Gallië, waar Augustus op dat moment was om Lucius’ titel te krijgen. Waardoor hij de baas werd.
In Perusia bracht Augustus heel veel mensen ter dood. Geschiedschrijvers berichten zelfs dat hij uit de duizenden overgegeven mensen 300 senatoren en mensen uit de ridderstand geselecteerd had en die hij in de maand Maart als offerdieren geslacht heeft ter nagedachtenis en verering aan de vergoddelijkte Julius Caesar!

De slag om Sicilie; (39 v. Chr.)

De Sicilische oorlog had lang op zich laten wachten en werd ook meerdere malen onderbroken. Dit kwam bijvoorbeeld doordat een vloot herbouwt moest worden of omdat Augustus zijn boten in die tijd vergokt had, dan werd er weer een bestand getekend en ga zo maar door. Toen hij uiteindelijk na een aantal jaren ten aanval ging won hij van Pompeius en Pompeius sloeg op de vlucht voor hem.

Sectus Pompeius was de zoon van Gnaeus Pompeius Magnus een belangrijk politiek tegenstander in de tijd van Julius Caesar. Hij behoorde ook bij het 1ste triumviraat samen met Marcus Licinius Crassus en Julius Caesar ondanks de politieke tegenstellingen.

Echter op de terugreis naar Rome werd hij aangevallen door de kapiteins van Pompeius, Demochares en Apollophanes. Hij wist maar net te ontsnappen en dit gebeurde met 1 schip.

Aan de ander kant bij Syria en Asia minor moet Marcus Antonius het opnemen tegen De Parthen onder koning Orodes II (deze vermoorde zijn eigen vader voor het koningsschap). Deze overwon hij samen met Augustus. Augustus en Antonius besloten echt officieel te regeren over het rijk, zij besloten dit in Brundisium. Hierdoor werd het land verdeeld in het imperium Romanum (het Romeinse rijk ontstond vanaf dat moment), Octavianus regeerde over het Westen en Marcus Antonius over het Oosten. Lepidus kreeg Afrika. Ter bezegeling van hun vrede trouwt Marcus Antonius met Octavianus zuster Octavia Thurina (minor).


De slag om Actium;

Na de vlucht van Pompeius sloeg Marcus Lepidus een hoge toon aan tegen Augustus, daarbij vertrouwde hij op zijn 20 legioenen en eiste onder intimidatie en dreigementen de eerste plaats op. Augustus reageerde hierop door hem zijn leger af te pakken en verbande Lepidus naar Circeil.

Terwijl Lepidus verbannen was versloeg hij Antonius bij de slag om Actium. Antonius vluchtte hierop naar Alexandrië (vernoemd naar Alexander de Grote) waar Cleopatra was.

Waarom moest Antonius dood?
Ja natuurlijk, wat moet je toch zonder vrouwen hè!
Zoals gezegd begon Marcus Antonius een verhouding met de koningin van Egypte, Cleopatra, tijdens zijn verblijf in het Oosten. De machtsstrijd tussen de twee rivalen Marcus Antonius en Octavianus laaide dus overnieuw op, nadat Marcus Antonius de scheidingsbrief naar Octavia had gestuurd. Octavianus speelde deze brief handig uit om Marcus Antonius in een slecht daglicht te stellen. Bovendien liet hij diens testament bekend maken waaruit bleek dat Marcus Antonius delen van zijn provinciae Syrië en Fenicië overdroeg aan Cleopatra en haar kinderen, wat ongehoord was, daar dit Romeins staatseigendom was en bovendien nog aan een buitenlandse koningin. Ook het feit dat hij Cleopatra en Caesarion respectievelijk "koningin der koninginnen" en "koning der koningen" noemde (vermoedelijk bedoeld als propaganda tegen de Parthen waartegen Marcus Antonius streed in het oosten), schoot bij de Romeinen in het verkeerde keelgat, want door hun slechte ervaringen met koningen huiverden ze alleen al bij het horen van de term "koning". In 31 v. Chr. mondde het dan ook uit in een openlijk oorlog tussen de twee rivalen.
In de slag bij Actium, een plaatsje aan de westkust van Hellas, versloeg de vloot van Octavianus die van Cleopatra en Antonius, daar die van Cleopatra voortijdig de slag verliet. Antonius pleegde zelfmoord op zee. Terwijl Cleopatra vluchtte naar Egypte.
Augustus inspecteerde zelf Antonius’ lichaam om er zeker van te zijn dat hij echt dood was en hij er geen last meer van zou hebben.
Hij regeerde in totaal 12 jaar met Marcus Antonius.

Cleopatra VII Philopator
Ze was mede-heerser over Egypte naast haar vader Ptolemaeus XII Auletes, haar broers/echtgenoten Ptolemaeus XIII Theos Philopator, Ptolemaeus XIV Theos Philopator II. Cleopatra overleefde een staatsgreep uitgedokterd door de hovelingen van haar oudste broer, en ging vervolgens een verhouding aan met Julius Caesar die haar greep op de troon verstevigde. Na de moord op Caesar verbond ze zich aan Marcus Antonius, bij wie zij een tweeling kreeg. Later trouwde zij met
Marcus Antonius en baarde nog een
De dood van Cleopatra zoon. Alles bij elkaar had Cleopatra 4
Middeleeuws schilderij kinderen, 3 bij Antonius en 1 bij Caesar. Haar huwelijken met haar 2 broers leverden geen kinderen op.
Nadat Antonius' rivaal en Caesars wettelijke opvolger, Gaius Julius Caesar Octavianus(Augustus), de volle macht van Rome tegen Egypte keerde, benam Cleopatra zich van het leven op 12 augustus in 30 v.Chr.. Zij behoorde tot het hellenistische rijk.

Aan de andere kant was Cleopatra er nog. Die wilde hij graag levend
hebben met het oog op zijn triomftocht. Tegen de tijd dat het
zover was, was Cleopatra dood. Volgens de verhalen is ze gebeten door een adder (wat nooit bewezen is). Augustus die in Alexandrië arriveert, laat het zoontje van Cleopatra en Gaius Julius Caesar, Caesarion, vermoorden en neemt de kinderen van Cleopatra en Marcus Antonius mee naar Rome. Nadat ze in gouden kettingen geslagen hebben meegelopen in Octavianus' triomftocht, worden ze opgenomen in het gezin.
Caesarion was farao van Egypte, maar werd altijd uitgelachen door de Romeinse Adel. Ondanks dat hij een zoon was van Julius Caesar.
In 36 v. Chr. wordt Augustus door de senaat onschendbaar (sacrosanctus) verklaard. Daarenboven verklaart de senaat Egypte de oorlog, voor het inpalmen van delen van Syrië en Fenicië.
Augustus lijfde Egypte hierna in als privaat bezit en maakte zich meester van de goed gevulde schatkist. Met de val van Egypte viel ook het laatste Hellenistische rijk. Daarmee werd Octavianus in 31 v. Chr. op 32-jarige leeftijd de onbetwiste heerser over het Romeinse Rijk. Alle rivalen waren uitgeschakeld en niemand durfde zijn positie meer te bedreigen. (Het is overigens niet bekend of de bandeloosheid die de Romeinse adel kenmerkte, ook opgang vond in het volk. Octavianus heeft er evenwel korte metten mee willen maken.

Slechts 2 buitenlandse oorlogen voerde hij zelf;
De slag om Dalmatië; Hier liep hij verwondingen op aan zowel armen en benen, doordat een brug op hem neerstortte en
De slag om Cantabriërs; Deze volgde na de overwinning op Marcus Antonius.
De andere oorlogen liet hij door de onderbevelhebbers oplossen. Toch was hij vaak aanwezig aan de zijlijn zeg maar; Bij Pannonië en Germanië. Hij onderwierp Cantabrië, Aqutanië, Illyricum, Raetië, Pannonië, Germanië, Dalmatiëm de Alpenvolkeren, Salassi en de Vindelici + de andere volkeren die niet gehoorzaamde aan hem. Toch viel hij geen enkel volk aan zonder geldige en dwingende reden. Zijn begeerte om het Rijk hoe dan ook uit te breiden of zijn reputatie te vergroten, was hem zo vreemd dat hij de leiders van de ‘barbaarse’ volkeren verplichte om in de tempel van Mars (oorlogsgod) te zweren dat zij trouw zouden blijven en de vrede waarom zij vroegen niet te verstoren. Van sommige leiders vroeg hij gijzelaars en altijd vrouwelijke gijzelaars omdat het hem was opgevallen dat men niets om mannelijke gijzelaars gaf. Als het volk van het ‘barbaarse’ land in opstand kwam, legde hij hen nooit een zwaardere straf op dan dat hij hen als krijgsgevangenen verkocht met de bepaling dat ze niet in de nabijheid van hun land te werk gesteld mochten worden en de eerste dertig jaar niet mochten vrijgelaten worden. Hij kreeg hierdoor een reputatie van dapperheid en gematigdheid. Nu kwamen juist de andere volkeren naar hem toe om vriendschap te sluiten met Augustus

Hij hield in totaal 3 grote triomftochten (niet zoveel als we dachten!) Deze duurden alle 3, 3 dagen. (Dalmatië, Bij Actium en Alexandrië). Hij deed ook 2 kleine; na Philippe en na Sicilië

Hij leed hierbij ook nog 2 zware nederlagen; Beide tegen Germanië, dit schaadde zijn reputatie enorm, daarom bleef hij er ook tegen vechten. Hij kreeg het land niet omver en Lollius en Varus waren in zijn ogen TOPleiders. Tegen Lollius brahct het meer schande en verlies op. Bij Varus werd de nederlaag voor Augustus bijna fataal. 3 van zijn beste legioenen werden weggevaagd. Deze dag noemde hij ook uit als nationale rouwdag. Hij kon dit niet beseffen; Hoe kon zoiets hem overkomen??

Op militair gebied deed hij veel wijzigingen doorvoeren en ook vernieuwingen; bepaalde gewoontes werden in ere hersteld en hij was daar streng in. VOORBEELD: Zelfs aan onderbevelhebbers gaf hij uitsluitend toestemming om in de wintermaanden hun vrouw te bezoeken.
Als Legioenen op hoge toon vroegen om groot verlof dan weren ze direct ontslagen. Als Centurio’s hun posten hadden verlaten werden zij net als gewone soldaten ter dood veroordeeld. Voor andere vergrijpen lier hij hen allerlei vernederingen ondergaan.
Hij noemde zijn mannen ook nooit strijdmakkers, maar gewoon soldaten omdat ze discipline moesten hebben. Afgezien van brand in Rome en als er gevaar bestond voor ongeregeldheden bij een uitzonderlijk hoge graanprijs, heeft hij slechts 3 keer vrijgelatene als soldaten gebruikt. Een keer om de veteranenkolonies aan de grens met Illyricum te beschermen en 2 keer aan de beveiliging aan de Rijnoever.
Hij deed veel aan militaire onderscheidingen; Hij was gul met medailles en halskettingen maar niet met wal- en muurkransen, deze gaf hij dikwijls aan gewone soldaten.
Aanvoerders die ooit een triomftocht hebben gehouden mochten naar zijn mening nooit onderscheidingen krijgen. Ook al hadden ze zelfs meegedaan aan zijn veldtochten en een aandeel hebben gehad in zijn overwinningen. Zij konden namelijk ook onderscheidingen geven aan anderen. Niets past de volmaakte aanvoerder volgens hem minder dan haast en roekeloosheid. Zo kwam hij dus bij zijn ‘motto’; Haast U Langzaam, goed genoeg is vlug genoeg etc.

Augustus was daarbij drie keer getrouwd. In 41 v.Chr. trouwde hij met Clodia, zuster van de beruchte Publius Clodius Pulcher. In 40 v. Chr. trouwde hij met Scribonia, zuster van Lucius Scribonius Libo en kreeg van haar zijn enige biologische kind: Julia. De derde keer trouwde hij met Livia Drusilla in 38 v.Chr., de vrouw van Tiberius Claudius Nero, die haar echter aan de princeps afstond. Hij had geen zoons die hem konden opvolgen en adopteerde er meerdere. Door omstandigheden kon geen van allen hem opvolgen en adopteerde Augustus op aandringen van Livia, die veel invloed op hem had in 4 n. Chr. Tiberius. Tiberius was de zoon van Livia Drusilla uit een vorig huwelijk en Augustus was eigenlijk niet zo op hem gesteld.
Dus Wanneer Gaius Iulius Caesar Octavianus (Augustus) in 39 v. Chr. de zwangere Livia Drusilla huwt, verbindt hij de gens Julia met de gens Claudia. Dit huwelijk zou de basis leggen voor de latere Julisch-Claudische dynastie. Er gingen spotversjes de ronde dat enkel de gelukzaligen kinderen krijgen in drie maanden. Livia werd uitgehuwelijkt aan Augustus door haar eigen echtgenoot.
Datzelfde jaar beviel Scribonia van een dochter: Julia Caesaris minor;
In 37 v.Chr. werd de 2 jaar oude peuter verloofd met de zeven jaar oude zoon van Marcus Antonius. Deze stierf echter al in 30 v.Chr..
Na een kortstondig huwelijk met haar neef Claudius Marcellus 25 v.Chr.-23 v.Chr., die eveneens al snel overleed, trouwde zij in 21 v.Chr. met de 25 jaar oudere Agrippa, de rechterhand van haar vader Augustus. Uit dit tweede huwelijk werden vijf kinderen geboren. Ze kregen twee dochters, Vipsania Iulia Agrippina en Vipsania Agrippina maior en drie zonen, Gaius, Lucius en Agrippa Postumus. In 12 v.Chr. werd zij door Augustus en Livia gedwongen opnieuw te trouwen, dit keer met Livia's oudste zoon Tiberius Tiberius op zijn beurt werd gedwongen om van zijn geliefde Vipsania Agrippina te scheiden. Enkele jaren later bleek Julia de wet op het overspel (die haar vader in het leven had geroepen) te overtreden, waarbij Jullus Antonius, een andere zoon van Marcus Antonius, èèn van haar meest prominente minnaars zou geweest zijn. In 2 v.Chr. hing beiden, volgens deze wet, verbanning boven het hoofd: Jullus pleegde zelfmoord, Julia aanvaardde haar straf en verbleef gedurende vijf jaar op het eiland Pandateria, in gezelschap van haar moeder Scribonia. Daarna mocht zij zich, in wat minder slechte omstandigheden, vestigen in Zuid-Italië. Niet minder dan elf jaar bracht zij daar in vrijwel volledige isolatie door en in die periode verloren al haar zoons het leven. Na de moord op haar jongste zoon (Agrippa Postumus) stierf zij de hongerdood in 14, aan het begin van het principaat van Tiberius. Er waren zelfs ooit plannen geweest door Audasius en Epicadius om Julia en zijn Augustus kleinzoon Agrippa te ontvoeren met alle gevolgen van dien.

Augustus wilde nu oorlog en onrust in het Romeinse Rijk vermijden. Hij deed dit onder meer door wegen aan te leggen waardoor het Romeinse leger snel kon oprukken om opstanden de kop in te drukken. De handelsvloot werd beschermd tegen piraten door Augustus' vloot. De vredige periode die 300 jaar zou duren, werd de Pax Augusta genoemd, naar analogie met de Pax Romana die naar absolute vrede streefde. Augustus vond dat er alleen maar vrede kon heersen in een behoorlijk begrensd rijk dat ten dienst moest staan van een schitterende economische en culturele ontwikkeling. De handel, de industrie en de landbouw namen in deze periode een bijzonder hoge vlucht rond de Middellandse Zee.

In 23 v. chr. trad Augustus terug van zijn positie en werd hij proconsul. Hierdoor kreeg hij absolute macht over de legers zonder de administratieve rompslomp waar een consul mee te kampen had. Hierna kreeg Augustus weer een nieuwe functie toebedeeld. Hij mocht zich nu volkstribuun noemen. Door deze functie kreeg Augustus vetorecht over alle wetten die de Senaat uitvaardigde. Hij had nu alle politieke macht van een keizer in handen zonder gehaat te worden door het volk om zijn absolute macht.
Om het rijk beter te kunnen besturen stelde Augustus een keizerlijke ‘huishouding’ in. Deze hielp Augustus bij het regeren. Hij stelde deze niet alleen samen uit senatoren maar ook uit gewone getalenteerde arbeiders en zelfs hier en daar een slaaf. Al gauw bleek deze ‘huishouding’ efficiënter dan de senaat zelf en had dus ook meer macht. Hoewel de senatoren eigenlijk nog maar weinig macht hadden, behandelde Augustus hen met de meeste respect, zodat ze het gevoel hadden dat ze erg belangrijk hadden.

Nu hij het dagelijks bestuur van de stad aan zijn ‘huishouding’ had overgelaten probeerde Augustus om de stad zo mooi mogelijk te maken. Hij liet extra tempels en andere versieringen bouwen. Ook stelde hij een politiemacht en een brandweerbrigade in. In 12 v. chr. kreeg hij nog een eretitel. Hij was nu ook Pontifex Maximus, wat inhield dat hij het religieuze hoofd van de staat was. Ook werd hij in 2 v. chr. benoemd tot pater patriae, wat betekent dat hij de vader van het volk is.
Nu zijn positie geheel veilig was begon Augustus de meeste senatoren te vervangen door provinciale gouverneurs en legercommandanten. Hierdoor was het hem gelukt het bestuur van het Rijk te vormen zoals hij wilde.

Zijn macht berustte dus op de volgende elementen:
· Hij beschikte over het vetorecht in de Senaat;
· Hij was opperbevelhebber van het leger;
· Hij werd opperpriester (Pontifex Maximus) van de Romeinse kerk.
Gezondheid keizer Augustus;

Men roemde hem om zijn fysieke schoonheid maar hij had een zwakke gezondheid. Ondanks alle mogelijke voorzorgen had hij zijn hele leven lang allerlei kwaaltjes. Deze chronisch zieke werd toch nog 76 jaar oud. Over zijn zwakke gezond is altijd veel te doen geweest. We willen even de belangrijkste ziekte periodes opnoemen.

De ziekteperioden van Keizer Augustus:
- Na de spelen voor Julius Caesar Rome 44 v.C.
- Voor het gevecht van Philippi Dyrrachium 42 v.C.
- Zwaar ziek tijdens een van de beslissende gevechten Philippi 42 v.C.
- Brundisium 42 v.C.
- Dalmatia 33 v.C.
- Keelproblemen, na zijn terugkomst in Italië, Atella 29 v.C.
- Op het moment van de Census Rome 28 v.C.
- (IMP CAESAR VALE)TVDINE IMPEDITVS FVIT Rome 27 v.C.
- Tarraco 25 v.C.
- In slechte gezondheid na militaire tegenslagen Tarraco 25 v.C.
- EID IVN (IMPEDITVS IMP) CAESAR VALETVD Rome 24 v.C.
- Rome 23 v.C.
- Ziek gedurende de Tiberius crisis Rome 6 n.C.
- Fatale ziekte en overlijden Nola 14 n.C.

In de loop der jaren werd Augustus geconfronteerd met het probleem van zijn opvolging. De belangrijkste kandidaten stierven voortijdig. De enige oplossing die hem overbleef, was zijn stiefzoon Tiberius te adopteren en te benoemen tot mederegent.
Augustus stierf in 14 n.C. tijdens een reis naar Campanië; hij was 76 jaar oud en had 45 jaar geregeerd. Een zelfgeschreven overzicht van zijn daden (Res Gestae divi Augusti) werd als inscriptie voor zijn mausoleum en op ander plaatsen in het rijk aangebracht.

Wie denkt dat alleen moderne heersers als Mao, Saddam Hoessein, Fidel Castro, Chirac of Gadaffi zich op buitensporige wijze laten verheerlijken heeft het mis. Augustus liet de grootheid van Rome in het algemeen en van zijn eigen prestaties in het bijzonder verkondigen in kunst en literatuur. Bekende schrijvers als Horatius, Vergilius en Livius werkten voor hem. Augustus en zijn naaste medewerkers (waaronder Agrippa) deden alles om Rome te verfraaien, vooral door het neerzetten van prachtige openbare gebouwen en talloze tempels. 'Ik trof Rome aan in baksteen en liet het na in marmer', zo verklaarde Augustus ooit in Rome vlak voor zijn dood.





Functies die Augustus bekleed heeft;

Politieke functies;
§ tribunus militum >> titel van een stafofficier in een Romeins legioen.
§ quaestor >> een gekozen publieke vertegenwoordiger, die toezicht hield over de schatkist en financiën van de Romeinse Republiek, als ook over het leger en de officieren.
§ aedilis plebis >> de oudste ambtenaar van de Romeinse Republiek. De twee aediles plebis stonden in voor de tempel en het bijhorend archief. Zij moeten tevens toezicht houden op de markten.
§ praetor >> een belangrijk magistraat (iedere burger die al gevolg van een verkiezing door het volk een openbaar bestuursambt bekleedde) in het Romeinse Koninkrijk en in het Romeinse Republiek. De naam praetor kan letterlijk vertaald worden als "voorganger".
§ magister equitum >> meester van de paarden, meester van de ruiterij.
§ Consul >> was de hoogste magistraat in het Romeinse rijk.
§ triumvir >> een bewind bestaande uit drie bewindslieden.
§ princeps >> is de afkorting voor princeps senatus ('eerste der senaat').

Religieuze functies;
§ pontifex >> was oorspronkelijk een Romeins priester wiens belangrijkste taak het was kwade invloeden af te weren wanneer men het grondgebied verliet.
§ pontifex maximus (12 v. Chr.) >> Hoogste Priester, was de belangrijkste priester van de Romeinse godsdienst en is nu één van de titels die de Paus voert.

Priesterschappen waar hij lid van was;
§ augures (41/40 v. Chr.) >> was een priester in het oude Rome. Zijn taak was het waarnemen van het bepalen van de wil der goden aan de hand van de vlucht van de vogels.
§ septemvir epulonum (voor 15 v. Chr.) >> Zij organiseerden feestmalen en openbare banketten bij festivals en spelen.
§ Fetiales (16 v. Chr.) >> Geen idee !!
§ fratres Arvales ( 21 v. Chr. ?) >> de nauwe band, die de priesters onderling verbond.
§ sodalis Titius >> Geen idee !!
§ Quindecemviri Sacris Faciundis (37-34 v. Chr.) >> Geen Idee !!
Bouwwerken die hij liet oprichten.

Mausoleum van Augustus

Na de terugkeer van Octavianus uit Alexandrie en de beeindiging van de oorlog tegen Antonius en de verovering van Egypte, werd op bevel van Octavianus in 28 v. Chr. begonnen met de bouw van een grafmonument op het Marsveld.
Er waren twee belangrijke redenen die aanleiding gaven tot de bouw van dit grafmonument. De eerste reden was de gezondheid van Augustus. Hij had een slechte gezondheid en zou niet lang meer te leven hebben, toch wilde hij voor een mooie begraafplaats zorgen. Augustus was toen ongeveer 31 jaar oud. De tweede belangrijkste reden was als het ware een propagansische-politieke reden. Met de bouw van dit bouwwerk wilde hij bepaalde invloeden hebben op het grote publiek. Het moest als het ware een tegenhanger zijn van het graf van Antonius en Cleopatra in
Alexandrie. Het was de bedoeling om iedereen duidelijk te maken, dat Octavianus in tegenstelling tot Antonius tot zijn dood en daarna aan Rome gebonden bleef, en dat hij hier zijn standplaats en middelpunt van zijn rijk zag.
Het bouwwerk zelf werd in 23 v. Christus voltooid. Het is een ingewikkeld gebouw met meerdere verdiepingen. Als voorbeeld heeft men het mausoleum van koning Mausolos van Carien genomen. Van deze koning komt dan ook het woord “mausoleum”.


Ara Pacis

Toen Augustus in 13 v. Chr. succesvol terugkeerde van een veldtocht naar Gallië en Spanje, besloot de senaat op 4 juli van hetzelfde jaar tot de oprichting van een altaar voor vrede, de Ara Pacis. Vier jaar later werd dit monument ingewijd. Dat de aanleg vier jaar geduurd heeft komt omdat de Ara Pacis een rol speelt in de propagandapolitiek van Augustus. Het vredesmonument was namelijk een onderdeel van het perk waar toe ook nog het Mausoleum, het Solarium Horologium Augusti, het grote zonne-uurwerk en het Ustriunum behoorden.

Het Ara Pacis is te vergelijken met een ander beroemd altaar uit de oudheid: het Zeusaltaar te Pergemon. In tegenstelling tot dit grote bouwwerk uit de Hellenistische tijd is de Ara Pacis eenvoudig en bescheiden.

Twee smalle ingangen aan de oost en westkant geven toegang tot het altaar. Aan de oost- en westzijde zijn verschillende reliëfs. Aan de westzijde is een Aeneasrelief. Aeneas wil hier gaan offeren aan de panaten die hij uit het brandende Troje heeft gered. Verder is er aan de westzijde ook nog een reliëf van Mars met Romulus en Remus. Hierover is nog niet zoveel bekend. Ook aan de oostzijde zijn verschillende reliefs te vinden. In het Tellusrelief valt een figuur duidelijk op: Tellus of Italia. Welk van beiden het nou precies voorstelt, daar is men nog niet helemaal over uit. Ook aan de oostzijde is het Romarelief, net zoals bij het Marsrelief is hier ook niet veel van bewaard gebleven.

Aan de noord- en zuidzijde van het altaar is een processie afgebeeld. Aan de zuidzijde zijn Augustus en Agrippa afgebeeld. Augustus wordt omringd door priesters en hun dienaren. Achter Agrippa volgt de keizerlijke familie waaronder troonopvolger Gaius Ceasar, die in 20 voor Christus werd geboren. Ook de latere keizer Tiberius kunnen we zien aan deze zijde. Het is duidelijk dat het hier om een overgelegenheid gaat, dat is te zien aan de voorwerpen die ze vast hebben en aan het feit dat ze hun hoofden bedekt hebben. Aan de noordzijde staan wat minder belangrijke leden van de keizerlijke familie afgebeeld. De belangrijkste is Lucius Ceasar, de tweede zoon van Agrippa.


Solarium Horologium Augusti

Het Solarium is een door Augustus aan de zon gewijde zonnewijzer op het noordelijke deel van het Campus Martius. De zonnewijzer is een instrument waarmee men met behulp van de schaduw van een staaf, het uur van de dag af kan lezen. Deze zonneklok is waarschijnlijk de grootste klok allertijden met afmetingen van 160 bij 75 meter!

Het Solarium is ver buiten het stadsdeel geplaatst, dit is niet gewoon. Ook de plaatsing van de Ara Pacis buiten de stad is ongewoon. Het zou logisch zijn als de tijdsaanduiding is waar ook mensen zijn die er gebruik van kunnen maken. Maar toch is de plaatsing van het solarium niet willekeurig en staat in direct verband met de andere monumenten van Augustus. Het Mausoleum en de Ara Pacis werden waarschijnlijk op dezelfde dag ingewijd (30 januari 9 voor Christus). En het zijn beide monumenten opgericht naar aanleiding van het succes van Augustus. De Ara Pacis is het monument voor zijn succesvol stoppen van de oorlog(en) in het westen, en het Solarium in het oosten.


Forum Augusti

In een gelofte, afgelegd voor de slag bij Philippi (42 voor Christus), waarin de moordenaars van Ceasar, Brutus en Cassius omkwamen, had Augustus zich verplicht tot de bouw van een tempel voor Mars. Veertig jaar later, in 2 voor Christus, werd deze tempel, gewijd aan Mars Ultor (Mars, die de moordenaars wreekt), als onderdeel van het Forum Augusti ingewijd. Hiervoor had Augustus met eigen geld land van particulieren gekocht.

Dit forum was geen marktplein, maar het diende als zetel voor de rechtbank van de senaat, die hieruit beslissingen nam over oorlog en vrede. Er stond ook een beeld van Augustus op een soort triomfwagen in het midden van het forum, als soort propaganda. De plaats waar deze wagen heeft gestaan is niet opgegraven.

Het complex bestaat uit een lang plein. Aan de oostzijde is de tempel. De oppervlakte is 125 m bij 118 m. En er zijn muren van wel 33 m hoog.


Tiberius Claudius Nero

Tiberius is geboren op 16 november, 42 voor Christus als zoon van Tiberius Claudius Nero en Livia Drusilla op de Palatijn (een van de zeven heuvels van Rome waar in de oudheid een belangrijke rol in de Romeinse mythologie, religie en politiek lag. Volgens de legende zou Rome door Romulus zijn gesticht op de Palatijn.)
Zijn moeder was slechts dertien en een half jaar oud, terwijl zijn vader - die een senator en dat jaar praetor - dertig jaar ouder was dan zijn echtgenote. Zijn ouders waren beiden telgen van de oude patricische gens Claudia. (De gens Claudia was een van de oudste geslachten van Rome en gedurende vele eeuwen hadden haar leden vaak de leiding over de stad en het Imperium Romanum.)
Hij werd geboren in Fundi of in Rome, het is tot op heden nog niet bekend in welke van deze 2 plaatsen hij geboren is.
Hij had als kind zijnde een zeer zwaar leven, vooral omdat hij overal mee naartoe werd genomen omdat zijn ouders op de vlucht waren. Zijn ouders zijn gevlucht na de moord op Julius Caesar omdat zij een tegenstander van Caesar waren. Hij ging zover, dat hij zelfs voorstelde dat de moordenaars van Caesar zouden moeten worden beloond (Brutus & Lucius). Zijn vader was praetor in 42 v.Chr. toen er onenigheid ontstond onder de triumviri(Augustus, Lepidus en Antonius) vluchtte hij naar Perusia en sloot zich aan bij consul Lucius Antonius, Lucius Antonius was de broer van Marcus Antonius (zie Augustus).
Lucius Antonius was een fel tegenstander van Augustus, doordat Tiberius’s ouders zich bij hem aansloten en tegenstanders waren van Caesar en ze optrokken met Marcus Tullius Cicero, ook een fel tegenstander van Caesar, liepen zij dus groot gevaar voor Keizer Augustus. Keizer Augustus nam wraak op iedereen die tegenstander was van Caesar, diegene die hem vermoord hebben ook dus. Brutus en Lucius werden verslagen en Augustus ging verder met het uitroeien van Caesars en zijn eigen tegenstanders. Doordat Tiberius ouders met juist de mensen optrok die Augustus graag dood/ of in gevangenschap wilde hebben, liepen zij zelf dus vanaf toen ook gevaar deels omdat ze voorstelde dat de moordenaars zouden moeten worden beloond.
De ouders van Tiberius namen een groot risico om de kleine Tiberius mee te nemen op hun vlucht, hij heeft hen ook verscheidene keren in gevaar gebracht, doordat hij vaak ging huilen.
Vroeger diende Tiberius’s vader als quaestor (Een quaestor was een gekozen publieke vertegenwoordiger, die toezicht hield over de schatkist en financiën van de Romeinse Republiek, als ook over het leger en de officieren) onder Gaius Julius Caesar (48 v.Chr.) in de Alexandrijnse oorlog en had het bevel over een vloot die de Egyptische vloot aan de Canopische monding van de Nijl versloeg. Hij werd voor zijn diensten, bewezen aan Caesar, beloond door als pontifex (Een pontifex was oorspronkelijk een Romeins priester wiens belangrijkste taak het was kwade invloeden af te weren wanneer men het grondgebied verliet. ) te worden aangesteld in de plaats van Publius Cornelius Scipio en werd opgedragen om een nederzetting te stichten in het Gallië ten noorden van de Alpen, waaronder Narbo (Narbonne) en Arelate (Arles).

Zijn ouders zijn toen via Napels op een boot naar Sicilië en Achaia gevlucht. Nadat ze na jaren weer veilig konden terug keren in Rome werd Tiberius geadopteerd door de senator Marcus Gallius, Marcus Gallius was een zoon van Quintus Gallius (geen verdere informatie over gevonden). Hij wordt een man van een hoge rang genoemd, maar het jaar waarin hij praetor was is onduidelijk (44 v.Chr. of vroeger?). Hij behoorde tot de staf van Marcus Antonius, wie hij bijstond in de slag bij Mutina in 43 v.Chr.
Marcus Gallius ging dood en Tiberius aanvaardde de nalatenschap van Marcus maar diens naam, Gallius liet hij al snel vallen omdat deze anti-Augustus was geweest in die tijd.
Op zijn 9e verloor Tiberius zijn vader, doordat hij niet meer aanvaard werd bij Gallius, moest hij naar Augustus, daar begeleide hij de wagen van Augustus als hij weer een triomf had behaald.
Toen Tiberius Claudius Nero(vader) met zijn zwangere vrouw terugkeerde naar Rome na de afkondiging van genade door de triumviri, werden hij en zijn vrouw uitgenodigd op een diner waar ook Octavianus (de later princeps Augustus) aanwezig zou zijn. Getroffen door Livia's schoonheid bracht hij Tiberius (Vader van keizer Tiberius!) ertoe te scheiden van zijn vrouw - terwijl hijzelf van zijn eigen vrouw scheidde, die net hun dochter Julia ter wereld had gebracht - en huwde Livia in 38 v. Chr.. Haar zoon Tiberius werd dus de stiefzoon van een van de mannen voor wie hij als tweejarige had moeten vluchten met zijn ouders.
Na deze onrustige periode werd het wat stiller om Tiberius, hij had de toga van volwassenheid aangenomen, en werd steeds meer een Leiders- figuur. Hij gaf gladiatorvoorstellingen weg, ter ere van zijn vader en oom Drusus die tegen de Germanen vocht terwijl Tiberius oorlog voerde tegen de de Dalmatiërs en Pannoniërs . Drusus kwam te sterven in 9 v. Chr., ten gevolge van een val van zijn paard. Toen het nieuws hem bereikte, stuurde Augustus Tiberius naar Drusus, die nog net op tijd was om hem levend aan te treffen. Tiberius, die erg gehecht was aan zijn oom, bracht zijn lichaam terug naar Rome. - Ook gaf hij grote toneelvoorstellingen waar hij zelden bij was. Dit alles deed hij in grote stijl, op kosten van zijn moeder en stiefvader.
Later trouwde Tiberius met Vipsania Agrippina, de dochter van Marcus Agrippa en klein dochter van Romeinse ridder Caecilius Atticus. Ze trouwden in 20 v.Chr. en hun huwelijk was gelukkig. In 13 v.Chr. kreeg
Rood: Romeinse Rijk! Groen: Germania
Vipsania een zoon van Tiberius: Drusus Claudius Nero. Maar dan sloeg het noodlot toe. In maart 12 v.Chr., bij zijn terugkeer uit Pannonia, overleed Vipsania's vader Agrippa. Tiberius was ondertussen hertrouwd met de dochter van Augustus, de beruchte Julia Caesaris maior. Die bleek nu, ondanks de afwezigheid van haar man Agrippa, zwanger. Haar vader Augustus vreesde voor een schandaal. Bovendien was Tiberius' huwelijk met Vipsania niet langer meer voordelig nu Agrippa dood was.
Augustus dwong dus Tiberius te scheiden van zijn vrouw - op dat moment eveneens in verwachting - en te huwen met Julia, die zowel zijn (stief)schoonmoeder was als zijn stiefzuster. Terwijl Julia haar zoon Marcus Vipsanius Agrippa Postumus ter wereld bracht, kreeg Vipsania waarschijnlijk (door de dood van haar vader en de schok van de scheiding?) een miskraam). Het huwelijk tussen Julia en Tiberius liep al snel spaak. Tiberius betreurde zijn scheiding en zou, toen hij Vipsania ontmoette op straat, in tranen uitgebarsten zijn en haar tot bij haar huis gevolgd zijn. Daarop beval Augustus dat Tiberius zijn ex nooit meer mocht zien. Na enige tijd vervreemde Tiberius van Julia. Zo erg dat hij zelfs niet meer bij haar sliep. Zijn diepte punt was dat hij zijn jongste zoon én zijn broer Drusus verloor. Hij liep de hele stoet voorop, op blote voeten tot ze weer in Rome waren om beide te begraven en een eervol afscheid te gunnen.
Daarna trad hij een beetje terug, en ging zich meer op de burgers richtten. Fannius Caepio, die met Varro Murena een samenzwering tegen Augustus op touw hadden gezet klaagde hij aan voor hoogverraad bij de rechtbank. En bereikte dat beide veroordeeld werden. Intussen vervulde hij een dubbele taak; hij zorgde voor de korenvoorziening, die op dat moment ontoereikend was en stelde orde op zaken in de werkhuizen in heel Italië waarvan de eigenaars een slechte naam hadden gekregen omdat men geloofde dat zij niet alleen reizigers ontvoerden en daar te werk stelden maar ook mensen die geen militaire dienst wilden.
Zijn militaire loopbaan begon hij als krijgstribuun in de Cantabrische veldtocht. Vervolgens trok hij als hoofd van een leger naar het Oosten, waar hij Tigranes weer op de troon van Armenië plaatste en hem in een veldtent tot koning kroonde!
Hierna bestuurde hij ongeveer een jaar Gallia Comata waar door invallen van barbaren onrust was ontstaan en de verdeeldheid onder de bevolking zeer groot was. Vervolgens voerde hij oorlog in Reatia en Germanie. In de Raetische en de Germanische oorlog onderwierp hij de bewoners van de Alpen. Tijdens de oorlog in Germanië (het oude Vindelicia) bracht hij 40.000 Germanen, die zich aan hem hadden overgeven, aan Gallië, die hij vervolgens aan de linkoever van de Rijn woonplaats aanbood. Als beloning van deze krijgsdaad, kreeg hij zijn 1ste triomftocht door Rome en kreeg hij een hoge onderscheiding, die nog nooit iemand gekregen had in het hele bestaan van het rijk.
ondanks al deze voorspoed, en terwijl hij in uiterst goede conditie verkeerde besloot hij zich plotseling terug te trekken, zo ver mogelijk van het openbare leven in Rome. Hij wist niet zeker of de weerzin tegen zijn echtgenote Julia, die hij niet openlijk durfde te verstoten nog langer door kon gaan. Waarschijnlijk was dit ook zijn reden tot vertrek. Nadat hij tot rust was gekomen liet hij zijn andere zoon en vrouw achter in Rome om zich vervolgens naar Ostia te begeven. En via Ostia naar Rhodos te reizen met zijn leger. Maar daar aangekomen kreeg hij via Augustus de scheidingspapieren. En ook al deed het hem een genoegen dat hij gescheiden was, toch kreeg hij een grote drang om zich te verzoenen met zijn Julia, die hij alles gaf en brieven schreef. In Rhodos stelde hij zich tevreden net een bescheiden buitenhuisje, hij stond bijna op voet van gelijkheid met de gewone Grieken. Eens had hij ’s morgens vroeg de ingeving om alle zieken in de stad te bezoeken. De mensen die bij hem stonden hadden dit verkeerd begrepen en gaven opdracht ALLE zieken naar de gallerij te brengen en ze te rangschikken op ziekte. Tiberius was geschokt door dit onverwachte schouwspel en aarzelde lang wat te doen. Ten slotte ging hij iedereen langs, terwijl hij zelfs aan de onaanzienlijkste en aan mensen die hij in het geheel niet kende zijn verontschuldigingen aanbood voor het gebeurde. Slechts 1 keer heeft hij zijn positie gebruikt om iemand te laten veroordelen. Hij bezocht vaak de lessen en voordrachten van professoren. Toen er een verhitte discussie was tussen verschillende partijen en hij iets vertelde waar een partij het helemaal niet mee eens was, werd hij overladen door scheldwoorden. De man die deze scheldwoorden zij werd veroordeeld en gevangen genomen. Na vele verzoeken om terug te keren naar zijn familie, mocht hij uiteindelijk gaan. Hij keerde terug naar Rome omdat zijn moeder gratie had verleent. Tiberius was hals over kop gegaan zonder nauwelijks iets te zeggen tegen de familieleden. Hij mocht blij zijn dat hij terug mocht komen. Om de schande te bemantelen kreeg hij van zijn moeder de naam ‘gezante van Augustus’. Hij leefde vanaf dat moment als gewone burger en was enorm kwetsbaar en hij verkeerde in een gevaarlijke positie. Men verdacht hem van verraad en Augustus bracht hem daar zelf van op de hoogte. Hij droeg vanaf dat moment altijd een bewaker bij zich van welke stand dan ook. Hij gaf zelfs het paardrijden en het hanteren van wapens op. Hij legde de traditionele kleding af en verlaagde zich tot het dragen van een Griekse mantel en sandalen. In deze toestand verkeerde hij zo’n 2 jaar terwijl hij meer en meer een voorwerp van minachting en afkeer werd, zozeer zelfs dat de inwoners van Nemausus borstbeelden en standbeelden van hem omverhaalden. Tijdens een diner in kleine kring sprong iemand toen de naam van Tiberius viel op en verklaarde dat hij bereid was om per schip naar Rhodos te gaan en terug te komen met het hoofd van de ‘balling’, want zo werd Tiberius al genoemd. Nu dreigde het gevaar pas echt en het gaf hem de doorslag om terug te keren naar Rome via zijn moeder. Het verzoek werd ingewilligd, waarbij een toevallige omstandigheid hem hielp. Augustus had namelijk besloten dit over te laten aan zijn oudste stiefzoon, deze was welwillend gestemd. Hij werd dus met toestemming teruggeroepen, maar onder het voorbehoud dat hij zich niet
met staatszaken en overheidsfuncties zou bezighouden. Hij keerde terug na 7 jaar, rood: Illyricum, rest imperium Romanum
terwijl hij een grote toekomst verwachte.
In Rome teruggekeerd kwam hij alleen zijn persoonlijke verplichtingen na en nam geen deel aan het openbare leven. Hij deed geen schenkingen meer en liet ook geen slaven meer vrij. Zelfs aanvaardde hij erfenissen alleen wanneer zij gevoegd werden bij zijn spaargeld, dat formeel aan zijn vader toebehoorde. Vanaf toen werd niets meer achterwege gelaten om zijn aanzien te vergroten, vooral toen Agrippa verstoten en verbannen werd was er geen twijfel meer aan; Hij werd de toekomstige Keizer. Andermaal werd hem voor 5 jaar de bevoegdheid van volkstribuun toegekend, waarna hem werd opgedragen de rust in Germanië te herstellen. Maar toen hij daar bezig was de rust te herstellen, kreeg hij het bericht over de opstand in Illyricum. Nu werd hij belast met een nieuwe oorlog, de zwaarste ooit sinds de Punische oorlog. De Punische oorlogen waren de oorlogen tussen de Romeinse Republiek en Carthago (stad), waarbij aanvankelijk Carthago de overhand leek te hebben maar uiteindelijk toch door Rome verwoest werd. 3 jaar lang streed hij met 15 legioenen en evenzoveel hulptroepen, terwijl hij met grote moeilijkheden op elk gebied te kampen had, en geplaagd werd door een te kort aan koren. Hoewel hij meerdere malen werd teruggeroepen zette hij de strijd voort, omdat hij vreesde dat deze machtige vijand, die zo dicht bij Italië woonden opzijn beurt op de aanval zou overgaan
als hij zich terug trok. Zijn volharding werd beloont want heel Illyricum (pannoniërs) is door hem onderworpen en weer onder Romeinse zeggenschap gebracht. Deze overwinning kreeg nog een extra glans omdat tegelijkertijd Quintilius varus met 3 legioenen ten onder ging in Germanië. Was dit niet gebeurt dat hadden Quintillius varus en Illyicum zich samen gespannen tegen Rome. Deze overwinning leverde hem verscheidene bijnamen op : Pannonicus
(overwinnaar der Pannoniërs), Invictius (de onoverwinnelijke) en Pius ( de toegewijde). Augustus verzette zich tegen de bijnamen. Maar verzekerde Tiberius dat hij tevreden zou zijn met de titel die hij zou krijgen als hij zelf was overleden. De triomftocht stelde Tiberius uit omdat de staat in rouw was door de nederlaag van Varus. Ondanks dat ging hij Rome binnen, gekleed in een toga met purperen zoom en met een lauwerkrans op zijn hoofd. Hij steeg het podium op en nam plaats naast Augustus. Daar begroette hij het volk en vervolgens werd hij langs de tempels gevoerd. 2 jaar later hield hij de echte triomftocht. Omdat hij er zeker van moest zijn dat Germanië onderdanig zou blijven. Hij liet het volk een maaltijd serveren aan duizend tafels en schonk hij iedereen 300 sesteriën (munteenheid van toen). Ook wijdde hij een tempel in voor de eendracht bekostigd uit de opbrengst van de buit. Niet lang daarna werd een wet aangenomen, dat Tiberius en Augustus in onderling overleg de Provincies zouden besturen. Tiberius vertrok naar Illyricum maar op weg daar heen werd hij al snel terug geroepen omdat Augustus op 19 augustus 14 n. Chr. in Nola kwam te sterven. Augustus was bij zijn komst nog in leven, maar was zeer verzwakt en Tiberius bracht een hele dag met hem door in geheime besprekingen. Augustus’ kamerdienaren hebben hem horen zuchten zodra Tiberius de kamer had verlaten: ‘arm volk van Rome, dat tussen zulke langzaam malende kaken geraken zal’. Ook heeft hij zich openlijk geuit over het ijskoude karakter van Tiberius. Zo duidelijk dat hij soms zelfs luchthartige en vrolijke gesprekken afbrak zodra hij Tiberius zag. Volgens de geruchten zou hij zich slechts door de smeekbeden van zijn echtgenote Livia zich hebben laten overhalen om in de adoptie van Tiberius toe te stemmen, of daartoe zelfs gebracht zijn door eerzucht, zodat men later onder Keizer Tiberius meer naar hem zou terug verlangen. Toch kunnen we zelf niet geloven dat een keizer zoals Augustus die meestal heel voorzichtig en bedachtzaam optrad, Juist bij een belangrijke gelegenheid ondoordacht zou hebben gehandeld. Wij denken dat Augustus de kwaliteiten van Tiberius afgewogen heeft. En tot de conclusie is gekomen dat zijn goede kwaliteiten de doorslag moesten geven. Ook omdat hij onder ede verklaard heeft dat hij Tiberius adopteerde in het belang van de staat. En omdat hij hem in heel veel brieven eert en hem een uitstekende veldheer vond en een man die Rome meer dan enig ander tot steun was. Voordat Tiberius het overlijden van Augustus bekend maakte liet hij eerst Agrippa ombrengen. Dit waarschijnlijk in opdracht van Augustus en anders door Livia. Toen de volkstribuun hem vertelde dat Agrippa dood was, zei hij letterlijk:’ ik heb die opdracht niet gegeven en u dient zich hiervoor bij de senaat te verantwoorden. Het was natuurlijk zijn bedoeling de verantwoordelijkheid te leggen bij het senaat. Hij was de gedoodverfde opvolger van Augustus en Rome wachtte in spanning af wat Tiberius nu zou doen. Het is moeilijk te bepalen wanneer Tiberius' regering nu precies begon. Het wordt echter algemeen aanvaard dat 17 september 14 n. Chr. hierbij een kritiek moment was. Tijdens de senaatszitting van 17 september werd de consecratio (vergoddelijking) van Augustus goedgekeurd en het testament van Augustus voorgelezen. Tiberius erfde twee derde van Augustus' immense fortuin, legaten voor het volk en de legioenen niet meegerekend. Toch weigerde Tiberius lange tijd het Keizerschap formeel te aanvaarde. Later na nam hij eindelijk het keizerschap op zich. Zogenaamd onder dwang. Terwijl hij zich erover beklaagde dat hem een zware slavernij werd opgelegd. De reden van deze aarzeling was de vrees voor gevaren die hem van alle kanten bedreigde. Hij zei dan ook vaker dat hij een wolf bij de oren had. Zo had een slaaf van Agrippa een grote hoeveelheid mensen op de been gebracht om zijn meester te wreken. Bovendien smeedde Lucius Scribonius Libo, een aanzienlijk man, in het geheim plannen voor een revolutie en op 2 plaatsen Illyricum en Germanië kwamen de soldaten in opstand. Beide legers eisten voorrechten.

Deze kregen ze niet. De soldaten van het leger in Germanië weigerden een keizer te erkennen die niet door hen was aangesteld. En oefenden zware druk uit op Germanicus, hun bevelhebber op dat ogenblik, om zich van de heerschappij meester te maken. Hoewel deze zich daar tegen verzette. Ook deed hij alsof zijn gezondheid te wensen overliet. Zodat Germanicus geduldig zou afwachten op, opvolging of ten minste op een positie als medeheerser. Om in het begin van zijn regering niet al te hard op te treden beschuldigde hij Lucius Scribonius Libo, pas 2 jaar later in het senaat. Zodra hij van zijn vrees verlost was gedroeg hij zich zeer bescheiden, bijna een gewone burger. Van de talrijke eer bewijzen die hij aangeboden kreeg, aanvaarde hij er slechts enkelen en meestal de eenvoudigste. Hij wilde ook niet dat er tempels aan hem werden gewijd en dat er priesters werden aangesteld voor zijn eredienst. Ook mochten borstbeelden en standbeelden van hem, alleen met zijn toestemming worden opgesteld. Deze toestemming gaf hij alleen maar op voorwaarde dat deze niet tussen de godenbeelden werden opgesteld maar bij de andere kunstwerken bij de tempels. Hij weigerde ook goed te keuren dat men de eed van trouw aan zijn besluiten aflegde en de maand september, Tiberius te noemen en de maand oktober Livius. Hij wees ook de titel Vader des Vaderlands van de hand. Zelfs de naam Augustus die hij toch geërfd had gebruikte hij nooit, behalve in brieven aan koningen en machthebbers. Vleierij vond hij verschrikkelijk, en daarom liet hij geen enkelen senator bij zijn draagstoel, tenzij het was om hem te begroeten en anders voor een zakelijke aangelegenheid. Als iemand hem aansprak met “heer” dan vond hij dat, dat beledigend was en vroeg dan om deze naam niet meer te gebruiken.

Als er besluiten werden genomen die in strijd waren met zijn advies dan aanvaardde hij die zonder protest. Aan gouverneurs die adviseerden dat hun provincie meerdere soldaten nodig had zei hij: ‘een goede herder scheert zijn beesten, maar stroopt hun de huid niet af’.
Je ziet nu dat hij zich langzaam ging gedragen als een heerser. Lange tijd was hij onberekenbaar maar toch vriendelijk en vol toewijding voor het welzijn van de staat. De eerste tijd kwam hij alleen tussen beide als er iets verkeerds dreigde te gaan. Om die reden verklaarde hij enkele senaatsbesluiten ongeldig en dikwijls bood hij magistraten die een rechtszitting leidden zijn diensten aan als adviseur. Hij ging dan naast hen zitten of tegenover hen op de voorste rij. Als hij hoorde dat een aangeklaagde dankzij zijn persoonlijke invloed zijn straf dreigde te ontgaan, dan verscheen hij plotseling bij het proces om staande op het podium van de rechter, de juryleden te herinneren aan de wetten, de eed die zij hadden gezworen en het vergrijp waarna zij een onderzoek moesten instellen. Later na verbood hij uitheemse religies, in het bijzonder de Egyptische en de Joodse. De gene die in dit “bijgeloof” verstrikt waren dwong hij de gewaden die zij bij de eredienst droegen en al hun tempelgerei te verbranden. Joden die de leeftijd hadden voor militaire dienst die zond hij zogenaamd voor het verrichten van hun dienstplicht naar provincies met een ongezond klimaat. Ook de astrologen verwijderde hij uit Rome maar die gene die om vergeving vroegen en beloofden dat zij hun kunst zouden opgeven schond hij hun straf vrij.
Hij schonk vooral aandacht aan de bescherming van de openbare veiligheid tegen bandieten, struikrovers en ordeverstoringen. Hij verhoogde het aantal militaire wachtposten in Italië en in Rome bouwde hij een kazerne als onderkomen voor de keizerlijke garde die tot die tijd geen vaste legerplaats had gehad. Hij zag er op toe dat er onder de burgers geen ongeregeldheden kwamen en als dat wel gebeurde dan onderdrukte hij ze met harde hand. Toen er een ruzie was in het theater die tot moord en doodslag had geleid, verbande hij de leiders en toneelspelers van beide groepen, en heeft ze nooit meer toegelaten, hoe hard het volk er ook om vroeg.
na zijn troonsbestijging ging Tiberius niet meer mee oorlog voeren. Wanneer de vijanden zich roerden liet hij het aan de generaals over hen te onderwerpen. Koningen die Rome vijandig gezind waren of van wie hij van zijn loyaliteit niet overtuigd was, hield hij met bedreigingen en geweld onder de duim. Sommige vorsten liet hij, nadat hij ze naar Rome gelokt had met aantrekkelijke beloften niet meer terug keren. Ook zette hij 2 jaar lang geen voet buiten Rome, daarna ging hij alleen naar steden in de omgeving zelfs dat gebeurde zeer zelden en nooit langer dan enkele dagen. Toch nam hij vaker het voornemen om naar de provincies te gaan en daar de legers te bezoeken. En bijna ieder jaar trof hij voorbereidingen voor zijn vertrek. Dit bezorgde hem bij het volk de spotnaam: Kallippides de man die volgens Griekse zegswijze rent wat hij kan, maar geen stap verder komt.
Hij ging naar de verschillende provincies en toen hij was teruggekeerd, bekommerde hij zich weinig tot niets om het bestuur van de staat en vanaf ogenblik heeft hij nooit meer een nieuwe krijgstribuun of provincie bestuurder aangewezen. Spanje en Syrië liet hij jaren zonder bestuurder zitten en hij trok er zich niets van aan dat Armenië door de Parthen bezet werd en dat Moesië door de Daciërs en Gallië door de Germanen werd geplunderd, hoewel dit een grootte schande en een even groot gevaar voor de staat betekende.
hij heeft zich ooit teruggetrokken in Campanië en iedereen was er toen van overtuigd dat hij niet zou terugkeren. Daarna begaf hij zich naar Capri dit was een eiland, en het trok hem aan omdat je slechts vanaf één punt, waar een kleine landingsbaai is, kon worden benaderd. In dit afgelegen oord ,waar hij niet langer als het ware het eiland: Capri
onder de ogen van het volk leefde, zag hij zijn kans Eiland Capri bij Italië
schoon om al zijn verdorven neigingen die hij lange tijd onderdrukt had bot te vieren. Als jonge officier in het leger werd hij al vanwege zijn buitensporig drank gebruik Biberius Caldius Mero genoemd. (we hebben geen idee wat het betekend) Toen hij Keizer was heeft hij twee dagen en twee nachten in het gezelschap van vier prostituees doorgebracht. Ook ging hij bij Sestius Gallus eten en hij kwam alleen maar eten dat het gewone programma zonder wijziging zou worden afgewerkt en dat aan tafel naakte meisjes zouden bedienen.
In zijn afzondering op Capri liet hij naar eigen ontwerp een zaal inrichten met divans waar ‘geheime uitspattingen’ plaatsvonden. Groepen meisjes en schandknapen die hij overal vandaan bijeen gezocht had en die de meest onnatuurlijke houdingen wisten te bedenken, moesten daar in zijn aanwezigheid, met elkaar drie aan drie hun handelingen verrichten om door deze aanblik zijn lusten te prikkelen. Ook kwam hij op het idee om in bossen en parken overal ‘hoven van Venus’ aan te leggen. Hij werd om dit alles openlijk en algemeen Caprineus genoemd. ( zoiets in de zin van Zeus in Griekenland.) nog weerzinwekkendere schanddaden werden hem toegedicht. Zo zou hij pas geboren kinderen die hij “visjes’ noemde geleerd hebben om, terwijl hij in bad zat, tussen zijn benen te spelen en hem zachtjes te likken en te bijten. Zelfs zou hij iets grotere kinderen die evenwel nog niet gespeend waren zijn “Fransje” hebben voorgehouden alsof het een moederborst was.
In geld zaken was hij zuinig, op het gierige af. Degene die hem op zijn buitenlandse reizen begeleidden gaf hij geen toelage, maar alleen leeftocht. De enige keer dat hij zich vrijgevig voordeed, op koste van zijn stiefvader deelde hij zijn begeleiders in drie groepen in, naar de rang die zij bekleedden. En gaf hun geld naar die rang. Als keizer liet hij geen enkel bouwwerk bouwen, zelfs de tempel van Augustus liet hij bij zijn dood na al die jaren onvoltooid achter. Openbare voorstellingen gaf hij ook niet, enkele senatoren die veranderd waren gaf hij geldelijke ondersteuning. Hij deed zelden schenkingen, zelfs niet aan de Provincies. Na verloop van tijd ging hij zelfs over tot roof. Er bestaat geen twijfel aan, dat het zijn intimidaties en bedreigingen zijn geweest die Gnaeus Lentulus Augur, een buitengewoon vermogend man, ertoe hebben gebracht de hand aan zichzelf te slaan en bij zijn overlijden Tiberius als enige erfgenaam aan te wijzen. Ook bewerkte hij de veroordeling van Lepida, een vrouw uit hoogste adel, om daarmee de oud-consul Quirinius die zeer rijk was en kinderloos te bewerkstellen. Deze man beschuldigde Lepida, twintig jaar nadat hij van haar gescheiden was, ervan dat zij indertijd een poging had gedaan om het te vergiftigen. Bovendien werden de bezittingen van hooggeplaatste personen in Gallië,Spanje, Syrië en Griekenland verbeurd verklaard om de meest rare en schaamteloze beschuldigingen.
Van de haat die hij zijn familieleden toedroeg was zijn broer Drusus het eerste slachtoffer. Tiberius maakte namelijk de inhoud bekend van een brief waarin deze het voorstel deed Augustus ertoe te dwingen de Republiek te herstellen. De andere kwamen daarna aan de beurt. Hij dacht er niet aan zijn echtgenote Julia enige hoffelijkheid of enig medeleven te betonen in haar ballingschap wat toch
Livia het minste was wat men van hem had mogen verwachten. Integendeel, terwijl haar vader slechts had bepaald dat zij de stad waar zij verbleef, niet mocht verlaten, verbood Tiberius haar bovendien haar huis uit te gaan, en om te gaan met andere mensen. Hij ontnam haar zelfs het vermogen dat haar vader haar had nagelaten en de toelage die haar jaarlijks werd uitgekeerd. Zijn moeder Livia wekte de boosheid bij hem, omdat zij voor zijn gevoel een gelijkaandeel in de macht voor zich opeiste. Daarom zorgde hij ervoor dat zij hem niet dikwijls bezocht en vermeed hij al te langdurige en vertrouwelijke gesprekken met haar, om te voorkomen dat men zou denken dat hij geleid werd door haar adviezen, die overigens van tijd tot tijd toch nodig had en ook opvolgden. Later kwam het tot openlijke vijandschap. De aanleiding daarvoor was; toen Livia herhaalde malen er op had aangedrongen dat tiberius een man die het burgerrecht had verkregen in de rechterdecuriën zou opnemen, zei hij dat hij bereid was dit te doen op een voorwaarde: zij moest er mee instemmen dat in het register werd bijgeschreven dat deze beslissing hem door zijn moeder was afgedwongen. Dit maakte Livia zo woedend dat zij oude brieven van Augustus aan haar uit haar geheime archief te voorschijn haalde en aan hem voorlas. Augustus schreef hier in over het stugge en onuitstaanbare karakter van Tiberius. Dat zij deze brieven zo lang bewaard had en hem er op een zo hatelijke manier mee confronteerde, griefde Tiberius zo erg dat sommige in dit voorval een van de redenen, misschien wel de belangrijkste , gezien hebben waarom hij zich terugtrok uit Rome. In elk geval heeft hij gedurende de drie jaren die zij nog leefde na zijn vertrek haar slechts een enkel maal gezien. En dan nog niet langer dan een paar uur tijdens een eendaags bezoek. Toen zij korte tijd later ziek werd nam hij niet de moeite naar haar toe te gaan. Na haar dood liet hij, terwijl hij de verwachting wekte dat hij komen zou, verscheidene dagen op zich wachten totdat men uiteindelijk haar lichaam, dat inmiddels geheel tot ontbinding was overgegaan, heeft begraven. Hij verbood de senator haar goddelijke eer te bewijzen, zogenaamd op haar eigen verzoek bovendien verklaarde hij haar testament ongeldig. En al haar vrienden en kennissen, zelfs de gene aan wie zij op haar sterf bed de zorg voor haar begrafenis had toevertrouwd, ruimde hij kort na elkaar uit de weg. Noch voor zijn eigen zoon Drusus , noch voor zijn aangenomen zoon Germanicus koesterde hij vaderlijke genegenheid. Drusus haatte hij om zijn losbandige en ongeregeld leven. Daarom was de dood ook niet zo’n zware slag voor hem en ging hij direct na de begrafenis weer
over tot de orde van de dag en verbood hij de Drusus
officiële rouw door te zetten. Bij zijn pogingen Germanicus te kleineren ging hij zo ver dat hij diens schitterende krijgsdaden als volkomen overbodig bagatelliseerde en zijn roemruchte overwinningen als schadelijk voor de staat veroordeelde. Toen Germanicus wegens een plotselinge en verschrikkelijke hongersnood zonder toestemming naar Alexandrië ging, sprak hij daarover zijn afkeuring.
Toen zijn schoondochter Agrippina na de dood van haar man zich wat te vrijmoedig over het een en ander beklaagde, greep hij haar hand en citeerde de Griekse wetregel: ‘denk je, mijn kind, dat je onrecht wedervaart, als je niet heerst?’ Nadien heeft hij zich nooit meer verwaardigd haar in onderhoud toe te staan. Eerst durfde zij tijdens een maaltijd de appels die hij haar aanreikte niet op te eten, waarna hij ook ophield haar aan tafel uit te nodigen. Hij gaf deze appels uiteindelijk alleen maar om haar op de proef te stellen en haar toewijding te testen. Hij dichtte haar allerlei plannen toe om te vluchten. Nu eens zou zij naar het beeld van Augustus willen gaan, dan weer naar de legers.
Tenslotte verbande hij haar naar Pandataria.

Tiberius had ene Aelius Seianus, een grote macht gegeven, zo groot dat hij hem uiteindelijk om liet brengen met nog twintig anderen. Hij deed dit zo efficiënt dat van de twintig vermoorde mensen maar van 3 het hele skelet is teruggevonden. Tegenover zijn Griekse vrienden, in wiens gezelschap hij het liefst verkeerde, gedroeg hij zich ook meedogenloos. Aan een zekere Xeno, die hij conserveerde, vroeg hij wat hij toch voor een onverstaanbaar dialect sprak. Toen Xeno antwoordde dat het Dorisch was, verbande Tiberius hem naar Cinaria. Hij meende namelijk dat het een hatelijke herinnering was aan zijn afzondering op Rhodos, om dat daar Dorisch werd gepraat. Hij had ook de gewoonte om aan tafel vragen te stellen over wat hij die dag gelezen had. Toen hij erachter was gekomen dat Grammaticus Seleucus telkens bij zijn dienaren informeerde met welke auteur hij bezig was en dank zij die kennis altijd welbeslagen ten ijs kwam. Werd hij gedwongen zelfmoord te plegen onder druk van Tiberius. Zijn wrede en rancuneuze eigenschappen waren al in zijn jongensjaren zichtbaar, maar uitte zich tot ongekende hoogtes in zijn keizerschap.
Ongeveer in die zelfde tijd antwoordde hij op de vraag van een Preator of hij wenste dat Majesteitsschennis gerechtelijk vervolgd moest worden:’ De wetten moeten gehandhaafd worden’. En hij handhaafde ze met gruwelijke strengheid! Nadat iemand het hoofd van Augustus zijn standbeeld had weggenomen en dit vervangen had door het hoofd van een ander liet hij de verdachte vervolgen zonder enig proces. Ook zij hij meerdere malen bij bijzijn van het volk:’jullie mogen mij haten, graag zelfs, maar zolang jullie me maar gelijk geven’.

Hij ging hierna weer terug naar Capri. Enkelen zagen na zijn aankomst op Capri wat onverwachts, terwijl hij alleen was, verscheen een visser bij hem omhem een bijzonder grote barbeel aan te bieden. Hevig geschrokken, omdat de man aan de achterzijde van het eiland langs ruwe en ontoegankelijke rotswand omhoog was geklommen en onopgemerkt was doorgedrongen tot bij hem, gaf hij het bevel de vis in zijn gezicht te wrijven. Nadat de man zich gelukkig prees dat hij ook niet de kreeft die hij gevangen had, ook aan Tiberius had gegeven liet Tiberius ook die nog in zijn gezicht wrijven.
Dit was het begin van nog vele andere gruweldaden! Vele werden zelfs veroordeeld met kinderen en vrouw, om hun straf nog wat zwaarder te maken. Maar omdat het in die tijd verboden was maagden te wurgen liet hij de jongste meisjes eerst door de beul schenden, waarna ze alsnog gewurgd konden worden. Ook had hij de nijging om verraders te geloven, ook al wist hij dat zij vaak logen over de waarheid.
inlichtingen over de dood van zijn zoon Drusus verbitterde hem alleen maar, hij ging er van uit dat zijn zoon door zijn losbandige levensstijl en ziekte om het leven was gekomen, maar toen hij te horen kreeg dat zijn schoondochter Levilla in samenwerking met Seianus achter de dood van Drusus zaten, liet hij ieder afzonderlijk folteren en executeren.
Toen hij zich helemaal ging stortte op het onderzoek hierna, liet hij zelfs een vriend die vanuit Rhodos was overgekomen, op de pijnbank leggen en martelen omdat hij volgens hem een onmisbare getuigen was in de zaak.
toen hij later zijn fout bemerkte, liet hij hem vermoorden zodat hij het onrecht wat hem was aangedaan niet meer verder kon vertellen. Men neemt aan dat Tiberius veel meer moorden op zijn geweten had als de dood hem niet voor was geweest. Omdat hij zich altijd bedreigd voelde, betekende talloze verwensingen die hem werden toegekend, een extra kwelling.

Gedurende de periode van afzondering op Capri,maakte hij slechts tweemaal aanstalten om terug te keren naar Rome, de eerste keer voer hij een Driedekker de tiber op tot aan het park bij Naumachie, waarbij hij militaire langs de oever hadden geposteerd om mensen die hem wilden komen begroeten op een afstand te houden. De tweedemaal reisde hij langs de Via Appia tot op zeven mijl van Rome, maar keerde toch terug naar Capri, terwijl hij Rome’s stadmuren van ver had gezien. Hij keerde terug omdat hij een wonderteken had gezien: hij had namelijk een tamme slang die uit zijn had at, toen hij op een dag de slang wilde gaan voeren, bleek dat die op was gegeten door mieren, dit was volgens hem een teken dat er massa’s geweld stonden te wachten in Rome bij zijn terug komst. Onderweg naar Capri werd hij ziek,en hij vervolgde zijn reis pas nadat er lichtte verbetering optrad. Omdat hij niemand wat had laten weten dat hij ziek was, moest hij tijdens spelen, in een groot militair kamp vlak bij Circeii, een speer werpen. Maar direct na zijn worp kreeg hij steken, en ging hij verhit terug naar zijn troon om vervolgens nog zieker te worden van de tocht. Maar hij kwam levend in Capri aan waarna hij niet meer zijn schuilplaats durfde te verlaten omdat hij vond dat het volk alleen een sterke en gezonde keizer mocht zien. Maar door dat het weer hem ook niet gunstig gezind was, en de kou hem alleen maar zieker maakte, overleed hij kort daarna in de villa van Lucullus, in het zevenenzeventigste jaar van zijn leven. Sommige mensen menen dat Gaius Pontius hem vergif had toegediend, en weer andere menen dat hij gestikt is nadat iemand hem een kussen voor zijn gezicht heef geduwd in zijn slaap.

Na deze en andere moorden en intriges in de familie van keizer Tiberius bleef alleen Gaius (Caligula), een neef van Tiberius, die tevens door hem geadopteerd was, en zijn kleinzoon Tiberius Gemellus over als troonopvolgers. Tiberius Gemellus was echter te jong om Tiberius direct op te volgen. Tiberius die erg bedreven was in voorspellingen, voorzag dat Caligula hem sowieso ging opvolgen, ook al had hij hier geen goed oog op. Hij drukte Caligula op het hart te zorgen voor zijn kleinzoon.
Tiberius' testament liet het imperium na in handen van Gaius Caligula, samen met zijn jongere (adoptie)broer Tiberius Gemellus. Caligula was echter niet van plan deze laatste wens van Tiberius te respecteren en kort na zijn machtsovername zou hij Tiberius Gemellus - zijn adoptiebroer nota bene - uitschakelen.

Tiberius zette in grote lijnen de politiek van Augustus verder. Zijn regering was degelijk, maar niet populair. Bovendien had hij gedurende zijn hele regering te maken met een republikeinse oppositie, die onder zijn opvolgers volledig zou worden uitgeroeid. Anderzijds kon hij deze oppositie niet te hard aanpakken, omdat hij anders geen bekwame mensen meer over had om hem te helpen in het bestuur van het rijk. Onder het tweede triumviraat was er immers al lelijk huis gehouden onder de Romeinse ambtsadel, waardoor het aantal capabele mannen sterk was uitgedund.