Praktische opdracht Geschiedenis: Pearl Harbor

Inhoud

1.Verantwoording
2. Recensie
3. Hoofd- en deelvragen
4. Historisch overzicht.
Aanloop tot de aanval op Pearl Harbor
Pearl Harbor wordt Amerikaans
De expansiedrift van Japan
De reactie van president Roosevelt
De laatste stappen naar Pearl Harbor
De aanval op Pearl Harbor
De voorbereidingen
De aanval op Pearl Harbor
De gevolgen van Pearl Harbor
Amerika wordt in de Tweede Wereldoorlog gekatapulteerd
Japan wordt verslagen
Deelvraag 1:
De Amerikaanse meningsvorming
Achtergrond van de Japanse aanval
Spionnen
De geheime codes
Niets is onmogelijk Was het wel een verrassingsaanval?
Het eerste schot
Vergelijking met aanval op WTC
Deelvraag 2:
Het vermoeden.
Japanse onderzeeër
Golfers
De verrassingsaanval
Twee golven
Torpedo's
Aantallen
Doris Miller
Deelvraag 3:
Terugaanval op Tokio
Conclusie
Japan capituleert
Deelvraag 4:
Verlof
Klassenverschil
De Locatie
Conclusie
6. Conclusie
Literatuurlijst
Boeken:
Internet

1. Verantwoording

Wij hebben voor deze opdracht de film Pearl Harbor uitgekozen. De aanval op Pearl Harbor is een belangrijke gebeurtenis in de Tweede wereld oorlog geweest. Er is heel veel gezegd en geschreven over deze allesverwoestende aanval. Het is gemakkelijk om aan informatie te komen. Bij het probleem van te veel informatie zullen we selectief te werk proberen te gaan. De voornaamste reden dat wij voor deze film hebben gekozen is gemakszucht. Patricia had deze film namelijk thuis liggen. Allebei hadden we de film al meerdere malen gezien. We vonden het behalve een leerzame ook een hele mooie film. Dat is de tweede reden dat we voor deze film hebben gekozen het mooie romantische verhaal.We zullen in deze praktische opdracht uitgebreid onderzoek doen naar de historische werkelijkheid van de film Pearl Harbor.

2. Recensie

De film “Pearl Harbor” van Producent Jerry Bruckheiemer en regisseur Micheal Bay werd uitgebracht voor het Memorial Day- weekend van 2001. Het script van de film is geschreven door Randall Wallance. Het is een Amerikaanse film, het geeft daardoor ook de Amerikaanse visie van de aanval weer. Of deze visie geheel overeen komt met de werkelijke gebeurtenissen zullen we in dit werkstuk nader onderzoeken.
Op 25 mei 2001 ging “Pearl Harbor” in Amerika in première en vanaf 28 juni 2001 was de film in de Nederlandse bioscopen te zien. De speelduur is 177 minuten, erg lang voor een bioscoopfilm.
De film past bij verschillende genre’s: Oorlog, Romantiek, Actie, Drama. Door de gewelddadige aanvallen is de film geschikt voor boven de 12 jaar.
De muziek uit de film is voor gecomponeerd door Hans Zimmer en de soundtrack “There You Will Be” wordt gezongen door Faith Hill.
De hoofdrollen worden vertegenwoordigt door Ben Afleck als Rafe McCawley, Josh Hartnett als Danny Walker en Kate Beckinsale als Evelyn Johnson. Andere belangrijke rollen zijn: Dorie Miller gespeeld door Cuba Gooding Jr., Luitenant-Kolonel Jimmy Doolittle gespeeld door Alec Balswin.

De film gaat over twee jongens die samen opgroeien tussen de gevechtsvliegtuigen. Het is vanzelfsprekend wanneer dit tweetal, behalve vrienden voor het leven, ook gevechtspiloten willen worden. Samen komen ze bij de Amerikaanse luchtmacht van Pearl Harbor terecht.
Rafe wordt verliefd op de knappe verpleegster Evelyn. Er volgt een korte en romantische relatie tussen die twee, welke onverwachts beëindigt wordt wanneer Rafe als vrijwilliger bij de Britse luchtmacht gaat en alleen vertrekt naar de oorlog in Engeland. Danny en Evelyn blijven in spanning achter, beiden voelen zich erg eenzaam zonder Rafe. Dan komt het bericht dat Rafe niet meer in leven is. Danny en Evelyn zoeken troost bij elkaar en trekken langzaam meer naar elkaar toe. Er bloeit een nieuwe liefdesrelatie op, die verstoort wordt wanneer Rafe niet dood blijkt en plotseling voor hun neus staat. Veel tijd om hier ruzie over te maken krijgt het drietal niet want op dat moment wordt Pearl Harbor verrast door een Japanse luchtaanval. De complete legerbasis wordt gebombardeerd. Er vallen veel doden en gewonden. Het ziekenhuis waar Evelyn werkt wordt overspoelt door de vele gewonden. Danny en Rafe vergeten hun ruzie, stijgen op in hun gevechtsvliegtuigen en weten zo nog 7 Japanse Zero’s naar beneden te halen. Door deze grote heldendaad mogen Danny en Rafe meedoen aan een terugaanval op Japan. Deze aanval verloopt niet zoals geplant was. Danny komt hierbij om. Rafe keert alleen terug op Pearl Harbor. De oplossing van de driehoeksverhouding wordt hierdoor eenvoudig. Rafe neemt Danny’s plaats in, trouwt met Evelyn en wordt vader van Danny’s zoon.

Wij vonden ‘Pearl Harbor’ een hele mooie film, erg leuk om te kijken. Het onderwerp van de film is wel ernstig, bij de aanval op Pearl Harbor zijn duizenden mensen doodgegaan en gewond geraakt dit is heel erg en niet leuk om te zien. Het romantische liefdesverhaal leidt echter je aandacht daarvan af en maakt de film toch boeiend.
Het eerste deel van de film is heel erg vrolijk. Zowel de verpleegsters als de soldaten zien het werken op de legerbasis Pearl Harbor als een soort vakantie. Dat vakantiegevoel is makkelijk te verklaren als je bedenkt dat Pearl Harbor op het eiland Oahu naast Hawaï ligt. De spanning, actie en romantiek lopen geheel door elkaar heen. Ondanks dat de film bijna 3 uur duurt, blijft het continu zodanig boeiend dat je de tijd nauwelijks in de gaten hebt.
De film is knap gemaakt met veel mooie effecten er in, vooral tijdens de aanval op Pearl Harbor. Het is opgenomen op de echte locatie. Met de computer zijn de moderne gebouwen er tussen uitgeknipt waardoor alles echt met de werkelijkheid overeenkomt. De film heeft veel geld gekost, er spelen verscheidene bekende acteurs in mee. Het resultaat mag er dan ook zeker zijn.
Het is natuurlijk heel erg dat er zoveel mensen dood zijn gegaan. Toch heb je geen slecht gevoel aan het einde van de film, daar het eindigt met twee mensen die heel gelukkig met elkaar zijn.
De film Pearl Harbor is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Daarom is het ook nog eens leerzaam en interessant om naar te kijken zonder dat je het gevoel hebt te veel met school bezig te zijn. Onze eindconclusie is een zeer mooie, spannende én leerzame film, die ons lang bij zal blijven.

3. Hoofd- en deelvragen

In dit werkstuk gaan wij onderzoeken in hoeverre de gebeurtenissen uit de film ‘Pearl Harbor’ overeen komen met de werkelijke gebeurtenissen tijdens de Japanse aanval op de Amerikaanse legerbasis Pearl Harbor.
De hoofdvraag van ons werkstuk luidt:
Komt de film ‘Pearl Harbor’ overeen met de historische werkelijkheid?

Deze hoofdvraag gaan wij beantwoorden doormiddel van vier deelvragen.

De eerste deelvraag heeft betrekking op de politieke gebeurtenissen uit de film.
Deelvraag 1 luidt:
Komt de politieke discussie van Amerika om wel of niet mee te doen aan de oorlog uit de film ‘Pearl Harbor’ overeen met de werkelijke Amerikaanse politieke discussie?

De tweede deelvraag en derde deelvraag hebben betrekking op de oorlogsgebeurtenissen uit de film.
Deelvraag 2 luidt:
Komt de aanval van Japan op de Amerikaanse legerbasis Pearl Harbor uit de film overeen met de werkelijke aanval op Pearl Harbor?
Deelvraag 3 luidt:
Komt de terugaanval van Amerika op de Japanse hoofdstad Tokio overeen met de werkelijke terug aanval op Tokio?

De vierde deelvraag heeft betrekking op het sociale deel van de film.
Deelvraag 4 luidt:
Komt het leven van de piloten en de verpleegsters op de legerbasis Pearl Harbor in de film overeen met het werkelijke sociale leven van deze mensen ten tijde van de aanval op Pearl Harbor?

4. Historisch overzicht.

Aanloop tot de aanval op Pearl Harbor
Pearl Harbor wordt Amerikaans
Pearl Harbor, gelegen op het Hawaïaanse eiland Oahu, werd al in 1884 min of meer Amerikaans grondgebied door een verdrag tussen Hawaï en de VS. De Amerikanen hadden in de jaren daarvoor al hun oog op de eilandengroep laten vallen, omdat het een geschikte uitvalsbasis voor handel met het Verre Oosten was. Dit was ook omdat de eilanden de perfecte manier vormden om de Amerikaanse interesses in dat gebied te beschermen.
De expansiedrift van Japan
Na de Eerste Wereldoorlog kwam de stabiliteit van de regio in het geding door de expansiedrift van de Japanners, die zelf nauwelijks grondstoffen bezaten en dus afhankelijk waren van andere Aziatische landen. Om hun afhankelijkheid van het buitenland te verminderen, keek Japan naar de mogelijkheid om andere gebieden zoals Mantsjoerije, China, Indochina en Indië (Indonesië), dat toen een Nederlandse kolonie was, te annexeren. Deze gebieden hadden een overvloed aan grondstoffen als ijzer, kolen, rijst, rubber en olie, die Japan vrijwel niet bezat.
In september 1931 ging Japan tot actie over en lijfde Mantsjoerije in; in 1932 hernoemden ze hun nieuwe 'provincie' Manchukuo.

De VS reageerde in het geheel niet op deze agressieve Japanse aanvallen in het Verre Oosten, hoewel Japan toch meerdere verdragen schond met zijn veroveringstocht. President Herbert Hoover geloofde in vrede met Japan en weigerde niet alleen militair in te grijpen, maar zette zelfs niet aan tot economische sancties.
Deze non-actie vergrootte de moed van de Japanners, die van Amerika zwaardere sancties had verwacht. De Volkenbond veroordeelde de Japanse agressie wel, maar Japan verweerde zich door te zeggen dat Europa al jaren dezelfde kolonisatiemethode gebruikte en daarvoor nooit gestraft was.

De reactie van president Roosevelt
Onder president Roosevelt nam de VS een andere houding ten opzicht van het Verre Oosten aan: door economische en militaire hulp aan China te geven, probeerde Amerika Japan tegen te werken. In 1935 moest men echter toegeven dat er geen houden meer aan de snelle opbouw van het Japanse leger en de Japanse vloot was.

In 1937 viel Japan China binnen (waardoor nog meer verdragen geschonden werden) en veroverde Shanghai en Nanking binnen een paar maanden. Weer kwam de Volkerenbond bijeen, maar toen de VS aankondigde eventuele sancties niet te steunen, werd de vergadering na een milde aanklacht tegen Japan snel ontbonden.
In december van 1937 vielen Japanse bommenwerpers een Amerikaans oorlogsschip aan, waardoor 3 doden en 43 gewonden vielen. De VS accepteerde de verontschuldigingen van Japan echter snel, waardoor het voor Japan duidelijk werd dat Amerika zich niet meer met de gebeurtenissen in het Verre Oosten ging bemoeien. Japan kon zonder tegenstand zijn gang gaan.
Tot 1939 althans, want in juli van dat jaar realiseerde de Secretary of State Cordell Hull zich dat de Amerikaanse exporten de Japanse oorlogsmachine alleen maar liet groeien. Hij begon te dreigen met een algemeen embargo, maar Roosevelt floot hem terug omdat hij bang was dat Japan in het geval van een embargo zijn olie met geweld van Nederlands Indië ging halen.

In 1940 moest Roosevelt, gedwongen door de oorlog in Europa, echter andere beslissingen gaan nemen. Nadat Frankrijk gevallen was en de collaboratie-regering in Vichy Japan uitnodigde de Franse territoria in Azië over te nemen, wist Roosevelt dat Nederlands Indië het volgende doel zou zijn. In september verordonneerde hij een embargo op ijzer en staal om zo de meer gematigden in Japan te overtuigen dat vijandschap met de VS geen goed idee was.
Japan reageerde echter compleet anders: het sloot zich aan bij Duitsland en Italië en tekende een niet-aanvalsverdrag met de Sovjet-Unie, dat grensde aan Mantsjoerije. Nu was Roosevelt gedwongen zwaardere maatregelen te nemen. In juli 1941 bevroor hij de Japanse tegoeden in de VS en kondigde een algemeen embargo af van staal, olie en kerosine.
De laatste stappen naar Pearl Harbor
Dit embargo was een gevoelige slag voor Japan, dat de Amerikaanse grondstoffen hard nodig had voor zijn uitbreidingsplannen in Azië. Gedurende de rest van 1941 onderhandelde Japan met de VS, maar zonder resultaat. Integendeel: de VS begon nu te eisen dat Japan zich terugtrok uit Indochina en China.
Japan begon toe te geven en beloofde, in ruil voor opheffing van de sancties, niet verder zuidwaarts te trekken, de Sovjet-Unie niet aan te vallen, en geen oorlogsverklaring aan de VS af te geven als zij in oorlog zou komen met Duitsland. Ook moest Amerika in ruil hiervoor zijn hulp aan Tsjang Kai-Sjek, de rebellenleider van de Chinezen, stopzetten. Roosevelt weigerde.

In oktober viel de Japanse regering en nam generaal Hideki Tojo, een agressieve militant, de macht over op het eiland. De oorlog begon nu steeds dichterbij te komen. In november 1941 probeerde Japan nog een laatste maal om de VS zover te krijgen de sancties stop te zetten. Roosevelt en Hull weigerden weer, waardoor Japan besloot dat oorlog onvermijdelijk was, en Pearl Harbor was het eerste doelwit.

De aanval op Pearl Harbor

De voorbereidingen
De VS verwachtte dat Nederlands Indië het eerste doelwit van de Japanners zou zijn, en hoewel ze daarin gelijk hadden, besloot Japan dat daarvoor eerst de Amerikaanse vloot uitgeschakeld moest zijn. Alleen als de Amerikaanse overmacht vernietigd was, kon Nederlands Indië zonder gevaar behouden worden.
Op 2 december 1941 ging de definitieve order naar de Japanse vloot dat Pearl Harbor aangevallen moest worden. Een enorme vloot trok duizenden kilometers oceaan over, terwijl Amerika een min of meer afwachtende houding aannam, gesterkt door het vertrouwen dat de toch al onwaarschijnlijke aanval op Pearl Harbor nooit kon slagen, aangezien het fort zwaar versterkt was.

De aanval op Pearl Harbor
Om 07:55 uur op 7 december 1941 vielen Japanse vliegtuigen, gelanceerd van vliegdekschepen onder leiding van Admiraal Nagumo, Pearl Harbor aan.Dit was één van de meest gedurfde aanvallen uit de geschiedenis. Vanaf dat moment was de Verenigde Staten definitief betrokken bij de Tweede Wereldoorlog.

De Amerikaanse militairen op de basis waren compleet verrast. De aanval vond plaats in twee golven, de eerste een paar minuten voor acht, de tweede ongeveer een uur later. Slechts 29 Japanse vliegtuigen keerden niet terug van de missie en de hele Japanse vloot kwam zonder beschadigingen weg.
In minder dan twee uur was de basis op Pearl Harbor tot as gereduceerd, waren twee Amerikaanse slagschepen gezonken en zes anderen beschadigd, en was de rest van de vloot ofwel zwaar beschadigd ofwel vernietigd. De helft van de Amerikaanse luchtsterkte was vernietigd. Ruim 2400 Amerikanen verloren het leven terwijl de Japanse verliezen minimaal waren.
Toch was de aanval geen onverdeeld succes, hoewel het aanvankelijk door beide zijden wel zo gezien werd. De meeste schepen die waren gezonken lagen in ondiep water en konden later gelicht, gerepareerd en gebruikt worden; de Amerikaanse vliegdekschepen waren op 7 december door ongelooflijk toeval niet aanwezig op de basis en kwamen helemaal zonder een schrammetje weg - een feit dat de Japanners uiteindelijk de overwinning zou kosten.
Ook hadden de Amerikanen verzuimd de olie-opslagplaatsen voldoende te camoufleren, iets wat ironisch genoeg juist hun redding was: de Japanners geloofden eenvoudigweg niet dat de olie in hun zicht zou staan en gooiden niet één bom in de opslagplaatsen. Hoewel Admiraal Nagumo triomfantelijk terugkeerde naar Japan, had de aanval uiteindelijk maar één duidelijk effect: de
Amerikaanse oorlogsmachine wakker maken.

De gevolgen van Pearl Harbor

Amerika wordt in de Tweede Wereldoorlog gekatapulteerd
Op 8 december verklaarde Amerika de oorlog aan Japan, op 11 december reageerde Duitsland door op zijn beurt Amerika de oorlog te verklaren. Dit leidde onmiddellijk tot een gigantische activiteit in de VS, die op enorme schaal de oorlog begon voor te bereiden.

De Amerikaanse productie van vliegtuigen schoot omhoog van 6.000 in 1940 tot 47.000 in 1942 en zelfs verder tot 100.000 tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945. De Amerikaanse industriële productie was eind 1942 al even groot als die van alle drie vijanden (Japan, Duitsland en Italië) en 1944 wederom verdubbeld. Het Amerikaanse leger groeide snel uit tot meer dan 7 miljoen mannen en vrouwen in 1943.

Japan wordt verslagen
Japan ging na Pearl Harbor door met zijn aanvallen in Azië en veroverde snel Nederlands Indië en de Filippijnen. Verder kwamen ze echter nooit: de geplande aanvallen op Australië, India en de VS kwamen nooit serieus van de grond. Al in mei 1942 moest Japan zijn eerste nederlaag incasseren, toen de invasievloot van Nieuw-Guinea teruggedreven werd door een Amerikaanse vloot.

Begin juni van dat jaar vond al de definitieve omslag plaats, toen de Amerikanen met de bij Pearl Harbor ongeschonden weggekomen vliegdekschepen een daverende overwinning bij Midway behaalde door maar liefst vier Japanse vliegdekschepen tot zinken te brengen. Vanaf dat moment had Amerika het overwicht in de Grote Oceaan en had Japan in feite de oorlog al verloren. Het was slechts een kwestie van tijd.

Deelvraag 1:

Komt de politieke discussie van Amerika om wel of niet mee te doen aan de oorlog uit de film ‘Pearl Harbor’ overeen met de werkelijke Amerikaanse politieke discussie?

De Amerikaanse meningsvorming
In de film zie je scènes waarin president Franklin Roosevelt overlegt met de andere leden van de regering van Amerika. (Dit speelt ongeveer een jaar voordat de aanval op Pearl Harbor plaatsvindt) In Europa is de oorlog dan al in volle gang. Frankrijk is gevallen en Hitler probeert de rest van Europa te veroveren. Amerika wil zich niet met de oorlog bemoeien en blijft zich afzijdig houden.
In het begin van de film zie je een discussie waarin Roosevelt zegt dat het onmogelijk voor Amerika is om te doen alsof ze niets met de oorlog te maken hebben. Hij vindt, dat Amerika de Engelsen en de Fransen in Europa moet gaan helpen. Hij wil dat Amerika wapens, gevechtsboten, gevechtsvliegtuigen en militairen stuurt. De overige leden van de regering zijn het hier niet mee eens. Zij vinden, dat Amerika al genoeg voedsel en grondstoffen naar Europa stuurt. Ook zeggen zij, dat het Amerikaanse volk niet achter de oorlog staat. Ze willen zelf geen risico lopen om in de oorlog betrokken te raken door Europa te bevrijden van het fascisme. Roosevelt zegt, dat deze afzijdige houding geen zin heeft, omdat ze vroeg of laat toch wel met de oorlog te maken zullen krijgen. Roosevelt zag duidelijk in, dat Hitler een gevaar zou kunnen worden voor de rest van de wereld. Hij dacht, hoe eerder wij hem tegen houden hoe beter het is.

Het is bekend dat Amerika destijds worstelde met de vraag of ze zich nu wel of niet met de oorlog in Europa moest gaan bemoeien. Dus dit stuk uit de film komt duidelijk overeen met de werkelijkheid. Wat er precies gezegd werd tijdens de overleggen van het Amerikaanse parlement is moeilijk te zeggen. Bijna zeker is wel dat Roosevelt snel door had dat Hitler en zijn nazisme een gevaar betekende voor de rest van de bevolking. Terwijl de andere leden nog twijfelden of ze wel betrokken wilden worden bij de oorlog, wist hij zeker dat Europa de Amerikaanse hulp hard nodig had. Meer over Franklin Roosevelt en zijn opvattingen wordt beschreven in het stuk hieronder.

Tweede Wereldoorlog
Eerder dan de meeste Amerikanen zag ik in dat er groot gevaar uitging van Nazi-Duitsland en Japan. De herwonnen vitaliteit van de Verenigde Staten bleek een krachtige basis voor en een noodzakelijke voorwaarde tot het winnen van de Tweede Wereldoorlog. De inspannende leiding van de geallieerde oorlogsvoering eiste veel van mij. Eind maart 1945 wist ik dat de oorlog in Europa in mei voorbij zou zijn. Ik had plannen om daarna naar San Francisco te gaan om de oprichting van de Verenigde Naties, bij te wonen en daarna met Eleanor Engeland te bezoeken. Een hersenbloeding maakte op 12 april 1945 een definitief einde aan al mijn plannen.
Maar ik heb toch bijgedragen aan de internationale rechtsorde, zoals de formulering van de vier vrijheden: vrijheid van meningsuiting, vrijheid van geloof, vrijheid om in welvaart en welzijn te leven, vrijheid van vrees. Mijn vrouw Eleanor onder andere zorgde ervoor dat die vrijheden werden opgenomen in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

Achtergrond van de Japanse aanval
Japan bezit zelf bijna geen grondstoffen en is dus geheel afhankelijk van andere landen. Sinds de Eerste wereldoorlog is Japan bezig Aziatische landen te veroveren om zo aan zijn grondstoffen te komen. Amerika probeerde zich zo min mogelijk met de conflicten in Oost –Azië te bemoeien. Amerika gaf wel militaire steun aan China om op deze manier Japan tegen te werken. Na de verovering van Hitler op Frankrijk en de Lage Landen in 1940, maakt Japan misbruik van de hulpeloosheid van Frankrijk en dwingt toestemming af voor een bezetting van Frans-Indochina. Naar aanleiding daarvan eist Roosevelt op 24 juli 1941 de terugtrekking van de Japanse troepen uit Indochina. Om deze eis kracht bij te zetten beval hij op 26 juli alle Japanse activa in de Verenigde Staten te bevriezen en legde hij een embargo op de uitvoer van olie naar Japan.

In de film zie je dat de Japanse leider Admiraal Isoroekoe Jamamoto een aanval op Amerika als enige oplossing ziet. Door het embargo beschikt Japan nog over olie voor achttien maanden. Alleen oorlog zou dit probleem op kunnen lossen. Omdat hij weet dat Amerika veel sterker dan Japan is, besluit hij Amerika te raken op haar zwakke punt. Een verrassingsaanval op Amerika’s grootste legerbasis Pearl Harbor.
Dit komt ook overeen met de werkelijkheid, het embargo en de bondgenootschap met Duitsland, is de aanleiding van Japan geweest om Amerika aan te vallen.

Spionnen
In de film zie je hoe Japan zich voorbereid op de oorlog. De keizer stuurt geheime spionnen naar Amerika om te kijken hoe Pearl Harbor er precies uitziet en waar welke schepen liggen. Op deze manier kunnen zij hun aanval tot in de details voorbereiden.
In werkelijkheid is het ook zo geweest dat de Japanse keizer spionnen naar Amerika stuurde. Bewijs hierover volgt hieronder.

De spionnen van de Keizer
Ter voorbereiden op een mogelijke verrassingsaanval stelden Japanse spionnen gedetailleerde rapporten op over de Amerikaanse sterkte in Pearl Harbor, waarbij ze alle scheepsbewegingen noteerden. Deze kaart van de toegang tot Pearl Harbor werd getekend door geheimagent Suguru Suzuki, toen foto’s en ander materiaal dat hij tijdens een reisje naar Hawaï had verzameld, waren zoekgeraakt. Terwijl men in Japan de plannen voor de aanval uitwerkten, hield de Japanse ambassadeur in de Verenigde Staten, admiraal b.d. Kichisaduro Nomura, de diplomatiek kanalen open.

De geheime codes
De spionnen van de Keizer stuurden steeds berichten met informatie welke zij hadden verzameld naar Japan. Amerika was in staat om deze geheime berichten te ontcijferen en kon dit dus lezen.
In de film zie je dat er ineens heel veel berichten vanuit Japan binnenkomen en naar dit land toe gaan. De Amerikanen kunnen deze berichten lezen maar snappen niet waar deze boodschappen op slaan. Ze verwachten geen aanval van Japan, dus roepen deze berichten geen vermoeden op dat Pearl Harbor bedreigd wordt.

Dit komt overeen met de historische werkelijkheid. Amerika was er al wel in geslaagd om de geheime Japanse code te ontcijferen, maar kon de inhoud van deze berichten nog niet goed interpreteren. Er werd te weinig aandacht aan deze boodschappen besteed. Wanneer hier meer aandacht aangeschonken was had Amerika zich beter op de aanval kunnen voorbereiden, hoewel dit niet met zekerheid is te zeggen. Meer informatie is te lezen in het stuk hieronder.

Daarentegen waren de inlichtingendiensten van Amerika meer gewend aan samenwerking. Zij hadden de codes van het Japanse schrift grotendeels doorbroken. Daarbij nam de luchtmacht eerst het consulaire en daarna het diplomatieke verkeer onderhanden. (met resultaten die respectievelijk de codenamen ‘Red Magic’ en ‘Purple Magic’ kregen), geholpen door de marine die het berichtenverkeer van de Japanse marine op de korrel nam. Beide diensten maakten gebruik van luisterstations rond om de Grote Oceaan; zij wisselde ook observaties en interpretaties uit met de codebrekers van het Britse, Australische en Nederlands-Indische legers, ver voor het begin van de vijandelijkheden. Het leverde indrukwekkende hoeveelheid ruwe informatie op – maar niemand had er het volledige overzicht over. Dat was een ernstige zwakte die niet alleen tot foutieve informatie leidde, maar ook tot het missen van informatie. Bovendien had de marine het nieuwe Japanse geheimschrift, JN-25, nog niet ontcijferd.
Men besteedde vooral onvoldoende aandacht aan de boodschappen die tussen het Japanse consulaat-generaal in Honolulu en het ministerie van buitenlandse zaken in Tokyo heen en weer gingen. Dit verkeer vond gewoonlijk plaats in een code van lagere orde, waardoor het bij de Amerikanen ook een lagere prioriteit had. Maar het Japanse consulaat op Oahu, met zijn veel te grote staf van 200 man, was het voornaamste spionagecentrum op het eiland.

Niets is onmogelijk
Een paar dagen na de aanval zie je weer een stukje waarin Roosevelt een discussie heeft met de overige leden van het parlement. Roosevelt vindt dat Amerika, Japan op vergelijkbare wijze terug moet pakken zoals Japan Amerika heeft gepakt. De rest van de Partijleden zegt dat dit onmogelijk is doordat het element van verassing weg is. Om te bewijzen dat niets onmogelijk is staat Roosevelt op uit zijn rolstoel en laat hier mee zien dat alles kan zo lang je het maar echt wil.

Het klopt dat Roosevelt in een rolstoel zat. Hij was namelijk verlamd. Een soortgelijke discussie die hij op dat moment voert met zijn regering zal ongetwijfeld een van die dagen hebben plaats gevonden, want er is uiteindelijk een wraakaanval op Japan uitgevoerd. Meer informatie over deze aanval is later in de werkstuk terug te lezen.
Hieronder staat een stukje uit de biografie van Roosevelt over het feit dat hij in een rolstoel zat.

Kreupel
Mijn carrière leek voorbij toen ik in 1921 ernstig verlamd raakte door een polio-infectie. Door veel hulp, mijn sterke wil en omdat ik veel geld had, dus onbeperkt toegang tot alle beschikbare middelen, wist ik de verlamming tot mijn onderlijf te beperken. Ik bleef kreupel. Ik vond een nieuw geestelijk evenwicht en mensen die mij kennen zeggen dat ik opener en socialer ben geworden.

Was het wel een verrassingsaanval?
Al jaren lang vragen mensen zich af ‘Hoe heeft deze aanval kunnen plaatsvinden?’ ‘Hoe kwam het dat Amerika hier niets tegen heeft kunnen doen?’. Er zijn mensen die zeggen, dat het geen verrassingsaanval was. Zij denken, dat Amerika de aanval expres heeft uitgelokt om het Amerikaanse volk over te halen tot deelname aan de oorlog. Er is over deze kwestie veel onderzoek verricht en er zijn ook verscheidene aanwijzingen gevonden, die bewijzen dat Amerika er wel van afwist. Er is nog steeds veel onduidelijkheid over deze kwestie.
Wij gaan er in dit werkstuk vanuit dat Amerika niets van de aanval afwist. In de literaire en historische werken die wij hebben gebruikt bij het maken van deze opdracht wordt ook gezegd, dat het voor Amerika een complete verassing was. Wij denken dus dat de film op dit punt realistisch is, echt zeker kunnen wij dit niet zeggen. Wij vinden dat Roosevelt een goede president was en verwachten niet dat hij zoveel mensen om deze redenen heeft laten omkomen
Er zijn dus zoals genoemd verscheidene mensen die onderzocht hebben dat de aanval geen verrassing was. Hieronder worden een paar van dit soort bewijsstukken weergegeven. Of de aanval een volledige verrassing is of niet, maakt ons inziens niet zo veel uit voor de historische werkelijkheid van de film. Immers als Amerika werkelijk de aanval uitgelokt zou hebben dan hebben alleen Roosevelt en een paar andere hoge functionarissen hiervan afgeweten. Voor de rest van de wereld en dus ook mensen op Pearl Harbor kwam de aanval als een complete verassing.
Indien Roosevelt wel op de hoogte was van een mogelijke Japanse aanval komt de film politiek gezien niet geheel overeen met de werkelijkheid.
Hieronder staat een interview met iemand die deze politieke onduidelijkheid uitgebreid heeft onderzocht.

Journalist onthult naakte waarheid over Pearl Harbor
‘De Amerikanen kenden het Japanse aanvalsplan op voorhand’
Zestien jaar van zijn leven besteedde Robert Stinnett, oorlogsveteraan en voormalig journalist bij de BBC, aan speurwerk in militaire en presidentiële archieven. De historische documenten die hij bij elkaar zocht, doen de officiële versie over Pearl Harbour, zoals die in de film wordt verteld, als een kaartenhuisje in elkaar storten. Wat gebeurde er werkelijk in Pearl Harbour? Het verhaal van de verrassingsaanval die er geen was.

Tom De Meester
Als we de film mogen geloven werden de VS tegen hun goesting in de Tweede Wereldoorlog betrokken. Fout ! Stinnet vond in de archieven een onthullend document. Op 7 oktober 1940, veertien maanden voor Pearl Harbour, schrijft luitenant-commandant Arthur McCullum, chef van de militaire inlichtingendienst, een nota aan president Roosvelt. In die nota ontvouwt McCullum een meesterlijk plan om een aanval van Japan uit te lokken. Wat was namelijk de bedoeling ? In de Verenigde Staten was 80% van de bevolking tegen de oorlog gekant. Dat was niet naar de zin van president Roosevelt en zijn entourage, die juist wél oorlog wilden voeren (zie artikel XXX). McCullum stelde dat Roosevelt, na een onverhoedse, lafhartige aanval van Japan tegen de Amerikaanse vloot, de bevolking vlug achter zijn oorlogsplannen zou kunnen scharen. Om Japan te provoceren moesten oorlogsbodems in de Japanse territoriale wateren gestuurd worden, er moest een embargo komen, en – last but not least – McCullum wilde een complete oorlogsvloot die voor anker zou gaan in de kwetsbare baai van Pearl Harbor. Roosevelt voerde het plan van McCullum punt na punt uit. Admiraal Richardson van de Navy weigerde zijn vloot naar Pearl Harbor te sturen, en werd prompt vervangen door admiraal Kimmel.

Het leugenpaleis
De VS waren perfect op de hoogte van alle voorbereidingen van de Japanners op Pearl Harbor. In januari 1941 stuurde VS-ambassadeur Jospeh Grew een paniekerige nota naar Washington met de melding dat Japan haar luchtmacht trainde voor een aanval op Pearl Harbor. In maart 1941 begon een Japanse spion de ligging van de schepen in Pearl Harbor in kaart te brengen. De militaire inlichtingendiensten van de Navy coverden de man, en ontcijferden al zijn berichten. Maar alleen president Roosevelt en de generale staf in Washington wisten wat er aan de hand was, admiraal Kimmel en generaal Short, die het commando hadden over Pearl Harbour, werden veiligheidshalve in het ongewisse gelaten.

De aanval

Japanse codes gekraakt
Op 15 november 1941 laat admiraal Yamamoto zijn zeemacht, met aan boord honderden bommenwerpers, opstomen naar Pearl Harbour. Alle details van de aanval staan er in beschreven, behalve datum en uur. Dat bevel van Yamamoto was opgesteld in de beruchte JN25-code. In de film zie je hoe tientallen militairen zwoegen om de code te ontcijferen. In werkelijkheid was de code al in februari 1940 gekraakt ! In totaal zouden de inlichtingendiensten tussen 1 september en 4 december 1941, de dag van de aanval, maar liefst 26.581 ontcijferde Japanse codeberichten onderscheppen. Althans, dat is wat Stinnett aantrof in de archieven van de National Security Agency in Washington.
Van zodra het bericht van Yamamoto in Washington ontcijferd wordt, beslist het legerhoofdkwartier dat de vaarroute tussen Japan en Pearl Harbor vrij moet blijven. Geen enkel schip mag er nog door, de Japanse vloot mag niet voortijdig ‘ontdekt’ worden. Een geplande verkenningsmissie van de luchtmacht in dat gebied wordt geannuleerd.

Pers gemuilkorfd
Stinnett vond in de archieven in Washington het verslag van een vergadering op 15 november 1941. Stafchef Marshall had net het bericht ontvangen dat de Japanse vloot vertrokken was richting Pearl Harbour, en riep de krantenbonzen bij zich. Die kregen de mededeling dat er een aanval van Japan verwacht werd in de eerste week van december, en dat ze verder hun mond moesten dichthouden. Er mocht niets over de aanval uitlekken.
In de film wordt beweerd dat de Amerikanen het spoor van de Japanse oorlogsvloot totaal bijster waren, omdat de vloot geen radioberichten uitstuurde. Een leugen ! In de archieven zitten 663 radioberichten van de Japanse oorlogsvloot, uit de periode tussen november 16 en december 7. De Amerikanen volgden de vloot op de voet !

Alleen oude schepen
De aanval kwam als een volkomen verrassing. Yamamoto besliste op het allerlaatste moment, en president Roosvelt kreeg bijna een hartaanval toen hij het nieuws vernam. Dat zegt de film. En nu de feiten: in werkelijkheid legde admiraal Yamamoto al op 2 december plaats en uur van de aanval vast, in een telegram dat hij naar de aanvalsvloot stuurde. Roosevelt was dus perfect op de hoogte. Om de schade te beperken werden de vliegdekschepen USS Enterprise en USS Lexington, die in Pearl Harbour bij wijze van lokaas voor anker lagen, enkele dagen voor de aanval, met hun task groups van moderne oorlogsbodems op missie gestuurd. Alleen de oudere schepen, die nog uit de Eerste Wereldoorlog stamden en maar half zo snel konden varen als de nieuwe generatie schepen, werden in Pearl Harbour kapotgebombardeerd. En dat er in Pearl Harbour 2403 doden vielen, en 1178 gewonden, daar zal Roosvelt ook wel niet wakker van hebben gelegen.
Bronnen: Morton A. Kaplan, Why Roosevelt Wanted japan to attack Pearl Harbor, 2000.Interview met Robert Stinnet, 2000, op www.etc.

Het eerste schot
Een van de aanwijzingen die gebruikt wordt om te bewijzen dat Amerika de aanval uitgelokt heeft is het feit dat voordat de aanval begon Amerika een Japanse onderzeeër tot zinken heeft gebracht. Meer informatie hier over vindt u later in dit werkstuk terug. Hieronder staat een kort artikel dat wil bewijzen dat Amerika het eerste schot heeft gelost.

'Bewijs dat VS bij Pearl Harbor eerste schot losten geleverd'
Donderdag 29 augustus, HONOLULU - Onderzoekers zeggen de resten te hebben gevonden van een Japanse mini-onderzeeër die ruim een uur voor de aanval op Pearl Harbor door de Amerikaanse marine tot zinken werd gebracht. De 24 meter lange onderzeeër zou het eerste tastbare bewijs vormen van de verzekering van het Amerikaanse leger dat de VS in de Tweede Wereldoorlog het eerste schot op Japan losten, in plaats van andersom. De onderzeeër werd op 7 december 1941 door een torpedojager van de Amerikaanse marine tot zinken gebracht. In het wrak zouden zich nog de overblijfselen van de twee bemanningsleden bevinden.
De duikboot werd op enkele kilometers afstand van Pearl Harbor gevonden op een diepte van 366 meter. De boot voerde vier andere mini-onderzeeërs aan die op weg waren naar Pearl Harbor om deel te nemen aan de aanval op de Amerikaanse vloot, die de VS meesleurde in de oorlog.
De ontdekking werd gedaan door duikers van het Laboratorium voor Onderwateronderzoek in Hawaii. Volgens de directeur van het lab, John Wiltshire, staat het vast dat het gevonden wrak dat van de onderzeeër is die al voor het begin van de aanval op Pearl Harbor door de Amerikanen tot zinken werd gebracht. Een kogelgat in de bovenbouw en de aanwezigheid van beide torpedo's zouden dit bewijzen. Drie van de andere mini-onderzeeërs zijn al eerder teruggevonden.
Duikers van het laboratorium hebben ruim twintig jaar naar het wrak gezocht. Volgens het hoofd van het duikteam dat de vondst deed verkeert de duikboot in uitstekende staat. Eindhovens dagblad 29 8 2002

Vergelijking met aanval op het WTC
De aanval op Pearl Harbor wordt vaak vergeleken met de aanval op het WTC op 11 september 2001. Hieronder lees je een artikel waarin deze vergelijking duidelijk naar voren komt.

Interview met Willem Frederik Oltmans
Willem Oltmans is journalist in ruste, maar dit betekent niet dat hij zit te niksen. Hij werkt in een gestaag tempo aan zijn memoires en in de afgelopen maanden publiceerde hij een aantal vlugschriften over de internationale politieke ontwikkelingen. En wederom lijkt hij roepende in de woestijn

Waar was je toen de aanslagen gepleegd werden en wat was je eerste reactie?
Ik was hier, thuis. Ik kan niet met zekerheid weten wat ik dacht op dat moment, daarvoor zou ik mijn dagboek moeten nalezen. Maar mijn conclusie, toen ik hoorde dat er echte vier vliegtuigen waren gebruikt, was dat hier sprake was van een militaire operatie. Ik vroeg mij af of ze in Amerika nu eindelijk zouden gaan begrijpen hoe het is om met bommen bestookt te worden, als je van die vliegende cruise missiles op je dak krijgt. Zullen ze eindelijk begrijpen hoe het is als er onschuldige mensen in grote gebouwen, in steden of in dorpen worden aangevallen. De Amerikanen hebben zelf nooit anders gedaan dan onschuldige mensen bombarderen.

Je zag dus eerder nut dan kwaad?
Ik heb dertig jaar lezingen gehouden in Amerika en daar heb ik dikwijls gezegd: sinds de burgeroorlog hebben jullie nooit meer een bom op je kop gehad en soms denk ik, vooral als ze dan weer Qadaffi bombarderen, of Belgrado of Bagdad, dat zoiets wel eens goed voor jullie zou zijn. Maar het heeft niets geholpen...

We zijn nu zeven maanden verder. Is voor jou duidelijker geworden wat zich heeft afgespeeld, of juist niet?
Ik heb vanaf het eerste moment gedacht: dat hebben ze zelf gedaan. Want ik weet hoe Amerikaanse breinen werken. Ze zijn er toe in staat. Ze hebben in Hawaiï, toen Washington wist dat Pearl Harbor zou worden aangevallen, ook niets gedaan. Ze hebben die aanval toen bewust laten gebeuren om het Amerikaanse publiek op te winden, dat toen nog pro-nazi was. Dat heeft toen gewerkt om heel Amerika in die oorlog te betrekken. Ze doen het nu weer.

Er zijn verschillende theoriën over de daders en de motieven. Ik wil er een aantal noemen en jou vragen hoe je er tegenover staat. Om te beginnen is er de officiële lezing: het was een verrassingsaanval van Osama bin Laden´s Al Qa´ida, een groep losgeslagen terroristen.
Bin Laden is de laatste die er verantwoordelijk voor is en dat weten ze allemaal al lang. Dit is onlangs besproken door Bush en de kroonprins van Saoudi-Arabië op de ranch in Texas, een paar weken geleden. Zelfs de familie van Bin Laden zegt dat hij er niets mee te maken heeft. Maar dat verhaal hadden ze nodig, zoals ze ook dat verhaal nodig hadden in Hawaiï. En die stommelingen van de Navo en Nederland, ze lopen allemaal weer als kleine hondjes achter Amerika aan.
Een ander lezing is: het is een coup d´etat, een door interne krachten opgezette staatsgreep om de meest verregaande macht te krijgen. De coup d´etat vond plaats toen de stemmen van Gore gestolen werden in Florida, met behulp van Jeb Bush. Dàt was de coup. George Bush Junior kwam toen op een onwettige manier in het Witte Huis, en dat was de daadwerkelijk staatsgreep.

De volgende theorie: het was een Pearl Harbor-variant. Ze wisten wat komen ging en lieten het gebeuren om er politiek munt uit te kunnen slaan.
Daar ben ik van overtuigd. Dat is wat er gebeurd is.

Er hebben zich in de afgelopen eeuw vele crises voorgedaan waar de VS direct of indirect bij betrokken was. Van Pearl Harbor tot de Golf van Tonkin, van de moord op JFK tot de Golfoorlog, steeds blijkt decennia later dat de officiële lezing niets van doen heeft met de daadwerkelijke gang van zaken. Waarom trekken Europese politici daar geen consequenties uit als ze de lezing van Washington onder ogen krijgen?
Europese ministers als Fischer, Van Aartsen, Vedrin, noem ze maar op, kunnen zich geen voorstelling maken van hetgeen Amerika toe in staat is. Ze zitten allemaal in de zakken van de Amerikanen. Hoe links ze soms ook zeggen te zijn. Er zijn moorden gepleegd op Kennedy, op Bobby Kennedy, op Martin Luther King, op de Black Panthers, noem maar op... Amerika is het grootste misdaadsyndicaat ter wereld. En dat zeg ik na er 56 jaar gewoond te hebben. Ze kunnen zich hier niet vorstellen hoe misdadig die breinen in elkaar zitten. Je hoort nu pas dat zo´n idioot van een Billy Graham tegen Nixon in het Witte Huis zegt dat ze de joden eens een kopje kleiner zouden moeten maken. Nu begrijpt de man niet dat hij het ooit gezegd heeft, beweert hij. En als ze die banden nooit bewaard hadden, was er niemand die je zou geloven. En dit is dan een los voorbeeld, maar we hebben hier geen idee waar de Amerikanen toe in staat zijn.

Hoe kijk je aan tegen Osama bin Laden?
Ik heb het in "Global Terrorist" geschreven. Mensen als Bin Laden en Guevara zijn oneindig veel nobeler dan Bush en John F. Kennedy en Eisenhower. Als je de waarheid weet, die altijd een halve eeuw later uitkomt, over waar de Amerikaanse presidenten toe in staat zijn geweest... Wij zijn opgevoed met het idee van Eisenhower als gentlemen die D-day heeft geleid en Normandië bevrijdt heeft. Hij is binnengehaald als held op Soestdijk door de koningin en de hele boel, maar het is eigenlijk een schurk. Waar hij toe in staat was om tegen Cuba te doen, of in Vietnam, het is verschrikkelijk. Gelukkig werd hij toen afgezet in ´61 en kwam Kennedy, in onze ogen een absolute heroe. Maar dat bleek ook een schurk. Die vroeg de maffia of ze niet wilden helpen om Castro om zeep te brengen.

Zolang de Amerikaanse breinen denken in termen van liquideren en bombarderen - desnoods met atoomwapens, waar ze nu weer over kletsen - omdat ze een bepaalde leider niet lusten, blijf je die ellende houden. Vroeger had je nog veto´s van Rusland en China, die hielden ze nog wel eens tegen. Maar die zijn er nu niet meer. En dat is ook het erge van hetgeen er in Frankrijk gebeurd is. Dat Le Pen zoveel stemmen kreeg, is het probleem niet. Maar de consequentie van het feit dat Jospin weg is en Le Pen nooit wint, is dat je met Chirac weer een Blair hebt, een schoothondje van Bush. Die werd de laatste jaren in toom gehouden door Jospin. De ernst van Le Pen is niet dat Le Pen is opgekomen. Het waren voornamelijk proteststemmen van mensen die ontevreden zijn met het establishment, ziek en disguisted over de manier waarop Jospin en Chiraq naar elkaar groeiden. Zoals hier de Fortuyn-stemmers, die bij Kok niet wisten of ze nou Bolkestein hoorde, en bij Bolkestein niet wisten of het Kok was. Maar de ellende in Frankrijk is dat de linkse rem weg is. Tot nu toe wisten Jospin en Vedrin tegen te houden dat Iraq weer werd aangevallen, maar dat is weg. En dat begint zo meteen ook in Duitsland, waar ze ook onrust gaan stoken om links weg te krijgen. Ook dat is een internationale operatie.

En Osama bin Laden is de eenzame strijder tegen dit Amerikaans imperialisme?
Nee, het is geen eenzame strijder. Als je leest wat mensen uit zijn omgeving over hem zeggen, of je leest een boek van het Amerikaanse Congres over intelligence - een boek van voor 11 september - en je leest wat hij zelf zegt, dan komt hij zeer sympathiek over. Hij is zo totaal anders dan hij wordt voorgesteld. Het is gewoon een Saoudi-Arabiër die van die corrupte koningen af wil, en van de corrupte business van die Amerikanen, die zeggen dat de olie van hun is. Het is precies als met Noriega, Allende, Castro, Sadam, Qadaffi, Soekarno: ze moeten allemaal een kopje kleiner worden gemaakt door de CIA.

Het zijn geen terroristen. Zeker niet als je ze vergelijkt met de VS. Want als je het op de keper bekijkt, zijn dat de grootste terroristen. De atoombom op Hirosjima een oorlogsmisdaad eerste klas. Laat staan die op Nagasaki. Wie hoor je dan over onschuldige burgers? Bin Laden is een vrijheidstrijder. Ik heb zo een groot respect voor die jongens van Hamas die de zelfmoordaanslagen plegen in Palestina. Ik krijg het er koud van als ik er aan denk. Dat je jezelf opblaast voor je land, moet je je eens voorstellen wat dat betekent. Dat zijn sùpervrijheidstrijders. Maar wij noemen helden terroristen. Voor mij zijn het helden. Hier hoor je iedereen over de burgers die in de pizzeria worden opgeblazen, maar hoe denk je dat de Duitse steden plat gegaan zijn, door de Amerikaanse en Engelse bommenwerpers? De Duitsers hadden het te danken aan hun keuze voor ******, en de Israëlisch hebben het te danken aan hun keuze voor Sharon. Ze krijgen een koekje van eigen deeg. Ze schreeuwen moord en brand over terroristen, maar het zijn freedom fighters.

En dan heb je geen probleem met fundamentalistische islam van iemand als Bin Laden?
Dat interesseert mij niets, dat mag hij zijn. Daar heb ik toch geen flikker mee te maken? Wat hij internationaal doet, is belangrijk, zoals het opbouwen van de Al Qa´ida organisatie. Je weet niet wat hij politiek precies wilt. Die vent wordt gesteund door die fundamentalistische groeperingen, maar dat wil helemaal niet zeggen dat hij zo denkt. Hij is een miljardair die misschien niet eens aan religie doet. Hij wordt door die lui gesteund en gebruikt ze natuurlijk. Als ik morgen word gesteund door een of andere idioot, denk ik ook: beter een vogel in de hand dan tien in de lucht. Hoe hij politiek en religieus denkt, weet je niet. Hij moet gewoon alle zeilen bijzetten om de strijd voort te zetten.

Nu we toch enigszins in de regio zitten, wil ik even naar het Midden-Oosten. Kan jij je licht laten schijnen op de relatie tussen Israël en de VS?
Israël is de 52e staat van de Verenigde Staten. Israël heet Israël maar is niet alleen een schepping van Wall Street en Washington, het is een regelrechte voortzetting van Amerika. Al die lui om Sharon heen zijn CIA-mensen, en het wemelt van de Mossad people in Washington. Die lui spelen hun spelletjes samen: twee handen op een buik.

In je laatste vlugschriften vergelijk je de strijd van Hamas en Hizbullah met het verzet van Nederlanders tegen de Duitse bezetting. Waar liggen de parallelen?
De parallel is dat de Palestijnen zich verzetten tegen de bezetting van hun land, zoals wij dat in de Tweede Wereldoorlog deden. En om dan te zeggen: ja maar Palestina was in het jaar 3000 voor Christus een jodenstaat... Het is gek dat de Palestijnen al ingestemd hebben, terwijl hun land gewoon is ingepikt. De Duitsers vergasten de joden en daar moeten de Palestijnen sinds 1947 voor betalen.

Heeft Israël daar dan geen bestaansrecht?
Geen enkele. Ik heb altijd gezegd, er zitten acht miljoen joden in Amerika, laat ze Israël oprichten in Nevada of Arizona. Daar kunnen ze een stuk woestijn krijgen, net als ze nu hebben, en er hun sinaasappelbomen neer zetten. De klaagmuur kunnen ze ook probleemloos overbrengen. Maak daar dan een heerlijke joodse staat en dan ben je van al het gelazer af.

Waarom gebruiken de Arabische landen het oliewapen niet tegen Israël en hun bondgenoten?
Omdat de Arabieren net zulke schurken zijn als alle anderen. Die naaien elkaar ook allemaal bij het leven. Meneer Mubarak is de grootste schurk die Egypte ooit gezien heeft. Die laat acht miljard aan schulden schrappen om zijn soldaten naar Sadam te sturen. Het is een verrader eerste klas en daar is de Arabische wereld mee doordrenkt. Er zit allemaal smeerlappen, voornamelijk vrienden van Amerika. Als alle ayatollahs roepen dat het oliewapen moet worden ingezet, is er een eerlijke vent, meneer Sadam Hoesein, die het doet. Zelfs Iran en Lybië laten zich door de VS onder druk zetten. Dus moet Sadam kapot. Hij is dus de enige die principieel is.
Ik snap niet dat Sadam niet de Sadat-truc uithaalt en op een vliegtuig naar Teheran stapt om de vriendschap te herstellen. Dat hij niet naar Lybië vliegt is logisch - hij is bang dat de Amerikanen hem neerhalen - maar hij zou met Iran, Lybië, misschien Soedan en Jemen een afspraak moeten maken. Het wordt tijd dat mijn brochures in het Arabisch worden uitgegeven.
Dan een andere gebeurtenis die in het kader van de zogeheten "war against terror" bezien kan worden: de staatsgreep in Venezuela.
De Guardian schreef zeer overtuigend stuk over de betrokkenheid van de Amerikaanse marine, dus dat lijkt mij duidelijk.

Het gaat hier wederom om een olierijk gebied. Is Amerika bezig om sytematisch controle te verwerven over oliebronnen?
Amerika is bezig met een totale overheersing. Het gaat niet alleen om olie.
Het lijkt wel prioriteit te hebben. In het instabiele Argentinië houden ze zich opvallend afzijdig, maar voor het kleine Venezuela doen ze veel moeite.
Dat komt door puur door het feit dat de situatie in Argentinië hopeloos is.

Hoe zie je de plaats van Rusland in de huidige ontwikkelingen?
Ik ben wanhopig, wat Rusland betreft. Rusland is verloren. Ik wist het al. Na Gorbatsjov en die stinkende Jeltsin, die vier CIA-agenten had op het Kremlin. Moet je je voorstellen: ik heb in Rusland gewerkt toen Brezhnev er nog zat, toen ze nog helemaal op de goede zijn zaten. En als ik dan later zie dat naast het kantoor van Jeltsin´s dochter, dus twee deuren naast Jeltsin zelf, vier CIA-agenten zaten... Ze stonden gewoon met naam en toenaam op de cover van Times Magazine, met een verhaal over de manier waarop de CIA het Kremlin veroverde. Tsjernomirdin, de man van de olie-industrie, was close met Gore, en toen Tsjernomirdin die vuile Poetin aanwees, wist ik genoeg. Je kunt het natuurljk nooit bewijzen, maar na hetgeen je nu ziet, staat het vast.
Rusland roert zich amper, na elf spetember. Ze laten de Amerikanen bases bouwen in hun achtertuin en spreken Washington nooit meer tegen. Dit duidt op totale consensus, of controle.
Het is amateurisme. Die Bush ontvangt Poetin en zegt dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. Maar ze zullen op een goeie dag de ware aard van Amerika ontdekken. Helaas zitten ze dan al overal. De ellende is daarvan niet te overzien. Daarom zit Amerika zo fel op die terreurgroepen, wat voor mij verzetsbewegingen zijn. Niet alleen Al Qa´ida, maar everywhere: van de Fillipijnen tot Soedan, everywhere.

Deelvraag 2:

Komt de aanval van Japan op de Amerikaanse legerbasis Pearl Harbor uit de film overeen met de werkelijke aanval op Pearl Harbor?

Het vermoeden.
De aanval kwam voor iedereen onverwachts. Toch waren er een aantal mensen die vermoedde dat er een aanslag op Pearl Harbor zou komen, waaronder admiraal Kimmel, Luitenant-generaal Walter C. Short en Captain Thurman.

Voordat de aanval begint krijgt admiraal Kimmel (bevelhebber van de Pacific Fleet) een spoedbericht uit Washington. In het bericht stond dat hij klaar moest zijn voor de Jappen. Washington ging er niet bepaald van uit dat er een aanval op Pearl harbor kon komen. Kimmel heeft een vermoeden dat de aanslag op Pearl Harbor gemunt is en zegt: “Wie slim is, valt aan waar de ander zich veilig waant”.
In werkelijkheid kreeg admiraal Kimmel een spoedbericht uit Washington op 27 november, dit is dus ook echt gebeurd. In dit bericht stond:

“Dit bericht moet worden beschouwd als een oorlogswaarschuwing. De onderhandelingen met Japen zijn gestaakt en we verwachten binnen een paar dagen een agressieve daad van dat land. Japanse troepen en marine-eenheden wijzen op een amfibische expeditie tegen de Filippijnen, Thailand of het Kra Schiereiland, of mogelijk tegen Borneo. Tref passende verdedigingsmaatregelen.”

Uit het bericht valt op te maken dat Washington er niet bepaald van uitging dat er een aanval op Pearl Harbor kon komen. Het vermoeden van Kimmel, dat er een mogelijk een aanval op Pearl Harbor zou komen, is af te leiden uit het stuk hieronder.

‘Kimmel en Short wisten heel goed, dat het nieuws uit Japen al geruime tijd alsmaar verslechterde. Zij wisten ook dat Japanse militairen bij voorkeur de verrassingsaanval als openingszet gebruikten en dat de vloot van de VS de enige was, die Japan nog enigermate het hoofd kon bieden. Van de bevelhebbers op Hawaï werd niet verwacht, dat zij zich bekommerden om wat er in Borneo of op de Filipijnen zou kunnen gebeuren. Hun enige taak was om voor de oorlogsvloot van de VS en zijn basis te zorgen, en om zich voor te bereiden op het ergste scenario – een Japanse aanval op elk denkbaar tijdstip, hoe die dan ook mocht komen: boven, op en/of onder het zeeoppervlak. De bevelhebbers en hun staven hadden hierover talloze malen gedebatteerd, zowel in eigen kring en met elkaar, als met hun superieuren en met de regering in Washington. De admiraal en de generaal waren er rationeel wel van overtuigd dat Pearl Harbor hoog op de Japanse aanvalslijst stond - maar waarschijnlijk hielden zij het emotioneel niet voor mogelijk.’

Vlak voor de aanval
Op 2 december 1941 waren de vliegkampschepen van de japanners op de rader verdwenen. De roepseinen van de meeste Japanse vliegkampschepen verdwenen uit de lucht en de Amerikanen wisten niet meer welke richting zij uitvaarden, maar vermoedde wel dat zij iets groots van plan waren. De Japanners probeerden hen te misleiden d.m.v. telegrammen die de Amerikanen de indruk gaven dat de Japanse schepen zich gewoon in de Japanse wateren bevonden.
Ook dit klopt met de werkelijkheid. Nagumo’s vloot voer in strikte radiostilte en probeerde de Amerikanen te misleiden. Dit blijkt ook uit het stuk hieronder.

Communicatie van schip tot schip ging via vlaggen of met een seinlamp. Men had uit voorzorg zelfs de vliegtuig- en scheepsradio’s geneutraliseerd. Terwijl de schepen vastberaden door de zee ploegden, organiseerden de Japanners in eigen land een list om eventuele afluisterposten op een dwaalspoor te brengen. Aangezien een vakkundig telegrafist de specifieke stijl kan herkennen, waarmee iemand zijn morsesleutel bedient, liet men de vaste telegrafisten van Nagumo’s schepen opzettelijk thuis. Daar zorgden zij voor een spervuur van telegrammen en wekten zo de indruk dat de armada zich nog steeds keurig in Japanse wateren ophield.

Japanse onderzeeër
Op 7 december 1941, om 6:53 uur werd een Japanse onderzeeër door de Amerikanen tot zinken gebracht. Om 7:20 uur werd dit pas bekend gemaakt, doordat het bericht later aankwam.
In werkelijkheid is dit ook echt gebeurd. Dit is uit onderzoek gebleken en af te leiden uit het artikel op de volgende bladzijde. Hieruit blijkt ook dat de Amerikanen het eerste schot hebben gelost, maar niet dat zij waren voorbereid op de aanslag.

‘HONOLULU (AP) - Onderzoekers zeggen de resten te hebben gevonden van een Japanse mini-onderzeeër die ruim een uur voor de aanval op Pearl Harbor door de Amerikaanse marine tot zinken werd gebracht.

De 24 meter lange onderzeeër zou het eerste tastbare bewijs vormen van de verzekering van het Amerikaanse leger dat de VS in de Tweede Wereldoorlog het eerste schot op Japan losten, in plaats van andersom. De onderzeeër werd op 7 december 1941 door een torpedojager van de Amerikaanse marine tot zinken gebracht. In het wrak zouden zich nog de overblijfselen van de twee bemanningsleden bevinden.’

Golfers
Wanneer de gevechtsvliegtuigen op weg zijn naar Pearl Harbor vliegen zij over een aantal golfers. In werkelijkheid is dit ook echt gebeurd. Dit blijkt uit een het artikel hieronder van een ooggetuige.

Zoals altijd op zondagmorgen, fungeerde James Wada als ‘caddy’ op de Waialae Golfbaan, ten oosten van Waikiki. Zondag was de enige dag, dat James niet hielp op de kleine gezinsboerderij. Zijn ouders, die Japanse immigranten waren op Hawai, fokten varkens en hadden een paar kippen en wat eenden.
De golvers naderden juist de negende hole, toen de eerste goep vliegtuigen op weg naar Pearl Harbor verscheen. “ik wist meteen dat het Japanners waren”, herinnert Wada zich. “Zij vlogen zo laag, dat ik duidelijk hun herkenningstekens zag.” De speler voor wie hij de clubs droeg, scheen het evenwel niet op te merken. De mannen maakten hun spel bij de negende hole af en begaven zich naar de tiende tee. Wada was opgelucht: “De man voor wie ik ‘caddy’ was, was een geregelde klant, die goede fooien gaf.”

De verrassingsaanval.
Om vijf minuten voor acht 's ochtends op 7 december 1941 vielen Japanse vliegtuigen, gelanceerd vanaf vliegdekschepen, Pearl Harbor aan. De Amerikaanse militairen op de basis waren compleet verrast. Zij dachten in eerste instantie dat het om een oefening ging, maar toen bleek dat het om een Japanse aanval ging ontstond er paniek.
Velen ooggetuigen hebben dit bevestigd, dit is dus in werkelijkheid ook echt zo gegaan. Hieronder staat een ooggetuigenverslag van marinier der eerste klasse James Evans.

‘Plotseling rende iemand de barakken binnen en schreeuwde: “We worden aangevallen door de Japanners.” De paniek sloeg toe. We grepen haastig naar onze geweren; maar waar haalden we de munitie vandaan? De wapenkamer was afgesloten en het kostte een paar minuten om de bevoorradingssergeant te vinden en hem te overreden munitie te verstrekken zonder dat hij daartoe de juiste machtiging had verkregen.’

Twee golven
In de film is te zien dat de aanval in twee golven plaats vond. De eerste een paar minuten voor acht, de tweede ongeveer een uur later. De derde aanval ging niet door, omdat het verrassingselement toen al weg was.
Dit is in werkelijkheid ook zo gegaan. Dit is af te leiden uit het artikel hieronder.

In de ochtend (7.55 uur) van 7 dec. 1941 vielen de Japanners, in een door admiraal Isorokoe Jamamoto georganiseerde poging de Amerikaanse vloot die in de Grote Oceaan gestationeerd was, in één slag uit te schakelen, zonder voorafgaande oorlogsverklaring de haven aan met 190 carrier-vliegtuigen, om 8.40 uur gevolgd door een tweede golf van 170 machines.

Torpedo’s
In de film werd de basis aangevallen door een groot aantal Japanse Zero-duikbommenwerpers, waardoor tal van oorlogsschepen vernield of zwaar beschadigd werden. Torpedo’s waren aangepast d.m.v. houten vinnen zodat ze door de ondiepe haven konden. Dit komt ook overeen met de werkelijkheid. De aanpassing van de torpedo’s om door de ondiepe haven van Pearl Harbor te kunnen is ook waar.

De Mitsubishi Zero werd ingezet tijdens de Japanse aanval op Pearl Harbor in 1941. De Zero was een van de beste en meeste gebruikte Japanse gevechtsvliegtuigen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Aantallen
De verrassingsaanval van de Japanners was geslaagd. Er werden velen schepen vernietigd en vele vliegtuigen werden uitgeschakeld. Ruim 3000 mensen verloren het leven. De Japanse verliezen waren minimaal.
In werkelijkheid was dit ook zo. Hier volgt een overzicht van de verliezen.

Enkele schadecijfers bij de ruim 2400 Amerikaanse doden:

vernietigd werden:
· 2 slagschepen
· 2 torpedobootjagers
· 1 doelschip
· 188 vliegtuigen
zwaar beschadigd werden:
· 13 andere oorlogsbodems
· 159 vliegtuigen
Drie Amerikaanse vliegdekschepen bevonden zich buitengaats en bleven gespaard. De verliezen aan Japanse zijde bedroegen slechts 29 vliegtuigen en 55 mensenlevens.

Doris Miller
Tijdens de aanslag riskeerde de kok op het slagschip West Virginia zijn leven door te zorgen voor zijn dodelijk gewonde commandant. Daarna kroop hij tijdens de aanval achter een machinegeweer op het schip. Aan het einde van de film krijgt hij het ‘Navy Cross’.
In werkelijkheid is dit ook gebeurd. Dit was hofmeester Doris Miller. Dit is af te leiden uit het artikel hieronder.

Hofmeester Doris Miller van het slagschip West Virginia riskeerde zijn leven door te zorgen voor zijn dodelijk gewonde commandant, KTZ Mervyn Bennion. Daarna kroop hij tijdens de heftige aanval achter een machinegeweer. Voor zijn heldhaftige gedrag kreeg hij als eerste kleurling het ‘Navy Cross’.

Deelvraag 3:

Komt de terugaanval van Amerika op de Japanse hoofdstad Tokio overeen met de werkelijke terugaanval op Tokio?

Japan verovert een imperium
Na Pearl Harbor kwamen de Japanners snel in beweging om een imperium te bezetten in het westelijk deel van de Stille Oceaan, vóórdat de Verenigde Staten konden reageren.
Zij veroverden Guam en Wake en landden op de Filippijnen. Halverwege februari 1942 gaven het trotse Britse bolwerk Singapore en de bijna 140.000 man sterke bezetting zich over, waarmee de weg naar Nederlands-Indië en zijn kostbare olievoorraden kwam open te liggen. In maart beheerste Japan alle Zuidoost-Aziatische en West-Pacifische gebieden van Frankrijk, Groot-Brittannië en Nederland, en had nu ook bijna de hele Filippijnen onder controle. Dit verzekerde Japan van de voorraden ruwe materialen die het nodig had. Als de veroveraars toen halt hadden gehouden om hun veroveringen te consolideren, zou de oorlog in de Stille Oceaan wel eens veel langer hebben kunnen duren. In plaats daarvan drukten zij door en leden een vernietigende nederlaag bij de Slag om Midway in juni. Hoewel de Japanners hun bereik wisten uit te breiden tot aan de Oostelijke Solomoneilanden, slaagden zij er nooit in een grote slag van de Amerikanen te winnen. Toen Amerikaanse mariniers in augustus 1942 op Guadalcanal landden, brachten zij de Japanse opmars tot staan en keerden zij het tij van de oorlog onherroepelijk.

Terugaanval op Tokio
In de film worden Rafe en Danny, na de aanval op Pearl Harbor, opgeroepen voor een geheime missie. Zij besluiten om hieraan mee te doen. Later werd bekend dat het om een terugaanval op Tokio ging. Op 18 april 1942 stegen, onder leiding van luitenant-kolonel James Doolittle, 16 B25 vliegtuigen vanaf een kampschip op. De vliegtuigen moesten te vroeg opstijgen en hierdoor hadden ze bijna te weinig brandstof om naar China te vliegen. De film liet ook zien dat de aanval lukte, er werden een aantal doelen gebombardeerd. De vliegtuigen konden niet op het kampschip landen en moesten daarom in China landen.

Vliegkampschip ‘Hornet’

In werkelijkheid klopt deze datum en waren het ook precies 16 vliegtuigen van het type B25. De aanval was ook echt onder leiding van James Doolittle en de vliegtuigen moesten in China landen. Dit blijkt ook uit het stukje hieronder.
Op 18 april stegen onder leiding van LKOL James H. Doolittle vanaf het nieuwe vliegkampschip Hornet 16 vliegtuigen van de landmacht op: middelgrote bommenwerpers van het type B25, die Tokio moesten aanvallen. Aangezien de toestellen te groot waren om weer op het vliegdek te landen, moesten zij na afloop doorvliegen naar China. Hun aanval, die op dat moment een op zich zelf staande gebeurtenis was, berokkende weliswaar weinig schade, maar veroorzaakte toch de nodige schande voor het Japanse opperbevel, dat had beweerd, dat zoiets nooit kon gebeuren.

Of de vliegtuigen te vroeg moesten opstijgen en hierdoor bijna te weinig brandstof hadden om na de terugaanval naar China te vliegen, konden wij niet nagaan omdat hier verder geen informatie over te vinden was.

Conclusie
Uit deze deelvraag blijkt dus dat de terugaanval van Amerika op de Japanse hoofdstad Tokio overeen komt met de werkelijkheid. Er dus bij het maken van de film goed rekening gehouden hoe het in werkelijkheid is gegaan.

Japan capituleert
Uiteindelijk, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, geeft Japan zich over. Na de bombardementen op Hiroshima en Nagasaki liet Japan aan de Geallieerden weten dat zij er genoeg van had. Dit is na te lezen in het artikel hieronder.

Op 14 augustus 1945, kort na de bombardementen op Hiroshima en Nagasaki, gaf Japan aan de Geallieerden te kennen, dat zij er genoeg van had. Op 2 september 1945 vond de officiële capitulatieceremonie plaats in de Baai van Tokio aan boord van het Amerikaanse slagschip Missouri, omringd door een uitgebreide geallieerde armada. De vertegenwoordigers van de Japanse regering worden aan boord ontvangen. Generaal Douglas MacArthur tekent de capitulatiedocumenten. Eindelijk was er een einde gekomen aan de lange reeks gebeurtenissen die waren veroorzaakt door de aanval op Pearl Harbor.
(‘Pearl Harbor dag der schande’, door Dan van der Vat, blz. 153)

Deelvraag 4:

Komt het leven van de piloten en de verpleegsters op de legerbasis Pearl Harbor in de film overeen met het werkelijke sociale leven van deze mensen ten tijde van de aanval op Pearl Harbor?

Verlof
Het leven van de piloten en verpleegsters in de film is heel mooi. Iedereen is vrolijk en gedraagt zich gemoedelijk tegen elkaar. De verpleegsters zijn hartsvriendinnen en de piloten goede maten. Elke avond gaan ze uit naar cafés en discotheken in de stad. Er ontstaan verschillende liefdesrelaties tussen de piloten en de verpleegsters. Overdag wordt er gezwommen en aan het strand gelegen. Iedereen maakt lol en plezier met elkaar. De piloten hoeven maar een paar uur per dag te oefenen op het vliegveld. De rest van de tijd kunnen ze doen en laten waar ze zin in hebben. De verpleegsters hoeven alleen te werken in het ziekenhuis wanneer er patiënten zijn. Soms komt er iemand met een voedselvergiftiging. zonnesteek of een verbrande rug. Echter meestal is het werk van de zusters zeer gering. Het lijkt er in de film of de piloten en de verpleegsters op de legerbasis Pearl Harbor het hele jaar door vakantie vieren.

Dit beeld is echter vertekend. In werkelijkheid moesten de piloten dagelijks hard werken. Alleen wanneer ze verlof hadden, gingen zij uit in de stad. Op dagen van verlof is de werkelijke situatie vergelijkbaar met hoe deze in de film wordt weergegeven. Echter is dit niet een goed beeld van het werkelijke leven, dat de piloten en de zusters leidden. Wanneer de film werkelijkheid zou zijn, zou het betekenen dat de piloten en verpleegsters constant verlof hadden. In het de echte situatie hadden deze mensen veel beperkter verlof. Deze conclusie is gebaseerd op het onderstaande boekfragment.

‘Dit afschuwelijke gat’, zei een matroos over Pearl Harbor in de maanden voor de oorlog. Voor duizenden Marinemannen en recent opgeroepen reservisten op de oorlogsschepen van de Pacific vloot was Hawaï allesbehalve een vakantieoord. In de haven brachten zij de meeste tijd door met steeds dezelfde klussen waar zij hun hersenen niet bij nodig hadden, en ’s avonds zaten zij benedendeks in overvolle, ongezellige en smoorhete verblijven. Hun enige echte uitje was wanneer ze met verlof op de wal mochten. Alle taxi’s en bussen van Merry Point Landing in Pearl Harbor zetten hun passagiers af bij het YMCA van de mariene en de landmacht in Hotel street. Veel mannen bestelde hun eerste drankje bij het Black Vat Café aan de overkant, dat later werd vereeuwigt in From Here to Eternity van James Jones. Daarna zakte zij samen met honderden andere militairen, Hotel Street af - een nauwe straat met aan weerzijden armetierige houten gebouwen, volgepropt met volk en verkeer, en vergeven van de ‘unieke geur van Honolulu’ zoals Theodore Mason dat omschreef, de schrijver van Battleship Sailor, een onwelriekende menggeur van rotten varkensvlees, vis die te lang gelegen heeft, en een variëteit van pittige specerijen waaraan het westerse reukorgaan niet aan gewend is’. Afhankelijk van hun stemming bleven ze hangen in de bars die ze wel leuk vonden., of lieten zij zich fotograferen of kochten ze een kitscherig souvenir. Sommige begaven zich tenslotte nog in een van de zijstraten, waar het er iets pittige aan toe ging, in de rosse buurt. Hier, net als in heel Honolulu trouwens, vormde de gewone matroos ‘de laagste vorm van menselijk leven’. De aan de wal gestationeerde soldaten - betrouwbare klanten die regelmatig kwamen - gingen altijd voor. Maar als je niet al je geld had verspilt met pokeren aan boord of door drank en sieraden te kopen in Hotel Street, kon je misschien nog net een minuut of tien doorbrengen bij een meisje dat met onofficiële toestemming van militaire gezag vanuit de VS was geïmporteerd - en waar je gewoonlijk drie dollar voor moest betalen – in een kamertje of een club die regelmatig werd geïnspecteerd door de gezondheidszorg. De meeste echter brachten hun boottochtje terug naar het schip door in akelige, teleurgestelde dronkenschap. Niettemin, herinnerde Mason zich, hadden die vooroorlogse dagen in Hawaï iets prachtigs, een stemming van ‘onstuimige onschuld’, die op 7 december 1941 voorgoed zou verdwijnen.

Klassenverschil
Over het klassenverschil van de manschappen op de legerbasis wordt in de film weinig informatie gegeven. Het lijkt er zelfs een beetje op dat er nauwelijks of geen klassenverschil is, iedereen gaat heel vriendschappelijk met elkaar om. In werkelijkheid blijkt deze klassenscheiding wel degelijk aanwezig te zijn geweest. Er was een groot verschil tussen de rechten en plichten van de mannen. De plaatsen waar zij uit mochten gaan, de beschikking over een auto en verscheidene andere dingen werden door de klassen indeling beïnvloed. Wanneer je een hoger aanzien had, had je veel meer recht en kans op een meisje. Dit soort dingen verliepen meestal niet op een nette rechtvaardige manier. Dit is terug te lezen in het artikel hieronder.

In Faith of my Fathers beschrijft John McCain het leven van zijn vader, admiraal John McCain II, die als jong officier van de onderzeedienst in 1934 in Pearl Harbor was geplaatst. “Hawaï in de jaren de jaren 1930 wad het hart van de marinecultuur, waar de geheel eigen regels van de sociale etiquette van de persoonlijke en professionele ethiek zelden werden geschonden. Nieuw aangekomen officieren, gekleed in wit uniform, namen hun vrouwen, die witte handschoenen en hoeden droegen, iedere woensdag en zaterdag tussen vier en zes uur mee op bezoek naar de gezinnen van collega-officieren.” ’s Zaterdags woonden de ouders van McCain om vier uur het theedansant bij in het Royal Hawaiien Hotel, alvorens zich thuis te gaan omkleden voor een formeel dinerdansant in Pearl Harbor Club van de onderzeedienst. Zelfs wanneer zij thuis in hun kleine officiersbungalow dineerden, droeg vader McCain een smoking en ging zijn moeder in het lang.

Er lag wel enige afstand tussen deze deftige beroepsgroep en de bars en de tatoeagekroegen van Hotel Street waar de manschappen kwamen; en de kloof was met opzet geschapen. Het professionele onderscheid tussen officieren en hun personeel – nodig om orde en discipline te handhaven – werd versterkt door maatschappelijke afstand. De gewoontes van de deftige gemeenschap vormde ook het fundament onder de erecode die een officier-en-heer moest – en nog steeds moet – vervullen. Hiertoe behoren niet alleen bekende aanmaningen om niet te ‘liegen, bedriegen of stelen’,maar ook de ernstige verplichtingen van een officier om de levens van zijn mannen niet nodeloos te riskeren, en hen alleen de straf te geven die zij verdienen. De twee commandanten die de top vormden van de militaire cultuur op Oahu hadden carrière gemaakt door zich nauwgezet aan militaire tradities te houden. Admiraal Husband E. Kimmel, bevelhebber van de Pacific Fleet (CUBPAC), wees zelfs de nieuwe kakiuniformen van de marine af, omdat zij “de waardigheid van de militair zouden aantasten”. Om zich te ontspannen maakten hij liever een stevige wandeling met enkele van zijn officieren dan dat hij naar een feestelijke bijeenkomst ging. Zijn tegenspeler , luitenant-generaal Walter C. Short, voelde zich iets meer op zijn gemak bij de sociale verplichtingen die zijn functie met zich meebracht. Op zaterdagavond vóór de aanval waren Short en zijn vrouw te gast op de Schofield Barracks Officiers’ Club bij een galavoorstelling voor een goed doel door amateur-zangers en –dansers. Maar om half tien waren de Shorts weer op weg naar huis. Toen hun stafauto richting stad reed, lagen Pearl Harbor en de schepen verlicht voor hen. “Is dat geen prachtig gezicht?” merkte de generaal op. Hij pauzeerde even en zei toen: “En wat een doelwit.”

De locatie
De locatie waar de film is opgenomen komt geheel overeen met de werkelijkheid. De film is opgenomen op de plek waar alle gebeurtenissen meer dan 60 jaar geleden plaatsvonden: de legerbasis Pearl Harbor op het eiland Ohuo. De gebouwen die verandert of nieuw gebouwd zijn, zijn er later met de computer tussen uitgeknipt.

Conclusie
De conclusie ten aanzien van deze deelvraag is, dat het sociale beeld wat de film weergeeft niet overeenkomt met de werkelijkheid. Het is geen fictie, maar een gemanipuleerd beeld. De werkelijkheid is positiever gemaakt. Alles is te rooskleurig weergegeven. Er is bijna geen verzet tegen de oorlog. Iedereen lijkt er daar zin in te hebben., terwijl er in die tijd juist veel verzet tegen de oorlog was onder de Amerikaanse bevolking. In de film gaat alles er gemoedelijk en vriendschappelijk aan toe, er heerst een soort vakantiesfeer. In werkelijkheid was het vaak hard werken en waren er veel situaties die niet prettig verliepen.
Deze manipulatie is logisch te verklaren wanneer je bedenkt dat dit een Amerikaanse film is. Het geeft de Amerikaanse visie van de gebeurtenissen weer. Het is duidelijk dat Amerika er op dit vlak rooskleuriger van afkomt dan de werkelijkheid inhoudt. Bovendien is de film niet alleen als een historisch document bedoeld maar is hij ook geproduceerd voor het doeleinde entertainment.

6. Conclusie

De hoofdvraag:

Komt de film ‘Pearl Harbor’ overeen met de historische werkelijkeheid?

Door middel van vier deelvragen hebben wij onderzocht of de film ‘Pearl Harbor’ overeenkomt met de historische werkelijkheid.
De eerste deelvraag had betrekking op het politieke aspect rond om de aanval. Mirre heeft onderzocht of dit overeen kwam met de werkelijkheid. Ze kwam tot de conclusie dat dit stuk van de film geheel met de werkelijkheid overeen komt mits het waar is dat de aanval voor Amerika als een complete verrassing kwam.
De tweede en derde deelvraag hadden betrekking op de oorlogsgebeurtenissen uit de film. Patricia heeft onderzocht of de aanvallen in werkelijkheid netzo verliepen als in de film. Ze kwam tot de conclusie dat de aanvallen in werkelijkheid precies zo gegaan zijn hoe deze in de film plaatsvinden. Voor het maken van deze film is er duidelijk een onderzoek gedaan tot in de kleinste detailles toe.
De laatste deelvraag heeft betrekking op het sociale aspect ten tijde van de aanval. Mirre heeft verscheidene boeken en verhalen gelezen van mensen die woonden en werkten op de legerbasis Pearl Harbor. Zij kwam tot de conclusie dat het beeld dat de film weergeeft op dit punt niet overeenkomt met de werkelijkheid. Het is een gemanipuleerd beeld dat Amerika’s rol rooskleurige maakt dan de werkelijkheid inhoud.

Onze antwoord op de hoofdvraag is dat de oorlogsgebeurtenissen geheel overeenkomen met de werkelijkheid, dat de politieke kant van de film een goed beeld weergeeft maar dat het sociale aspect geromantiseerd is.

Het doel van de maker van deze film was om een zo werkelijk mogelijk beeld te geven over de aanval op de legerbasis Pearl Harbor. Hij wil dat mensen nieuwsgierig worden en meer te weten willen komen over Pearl Harbor. Door het romantische verhaallijn heeft hij geprobeerd om de film behalve leerzaam ook leuk te maken. Met de speciale effecten tijdens de oorlogsaanval is geprobeerd om nog meer actie in de film te brengen op deze manier is de film ook interessant voor mannelijk publiek. Met de romantische verwikkelingen in de film wilden de makers ook de vrouwelijke kijkers naar de bioscoop lokken die van Titanic zo'n succes maakten.
De film is zeer geschikt om een goed historisch beeld te krijgen over de aanval op Pearl Harbor. Om te begrijpen waarom precies deze aanval heeft plaats gevonden en wat de gevolgen op de langer termijn waren, deelname van Amerika aan de tweede wereldoorlog, moet je wel beschikken over een stukje voorkennis.
Zoals eerder in dit werkstuk genoemd heeft de maker van de film geprobeerd om de kijkers positief te beïnvloeden ten opzichte van Amerika en de gang van zaken op de legerbasis Pearl Harbor.

Literatuurlijst

Boeken:
· Pearl Harbor De dag der schande – Dan van der Vat 2001
· Bibliotheek van de Tweede wereldoorlog Pearl Harbor – A.J. Barker 1989
· Microsoft® Encarta® Encyclopedia 2002

Internet
· http://www.allesamerika.com/pearl-harbor.html
· http://www.kelkoo.nl/b/a/sbs/nl/movies/title/Pearl+Harbor/148401.html
· http://www.hyperleap.nl/bioscoop/BAN/index.php?action=film&filmID=1310
· http://www.documentatiegroep40-45.nl/modules.php?name=News&file=article&sid=95
· http://home.planet.nl/~daoud010/Pearlharbor/pearlharbor.htm
· http://www.histocasa.nl/artikelen/pearl.shtml
· http://nl.wikipedia.org/wiki/Pearl_Harbor
· http://www.filmkrant.nl/av/org/filmkran/archief/fk223/verw223.html#pearl
· http://www.filmmuziek.be/pearlharbor/index.shtml
· http://scholieren.nrc.nl/weekkrant/2001/23/6.shtml
· http://www.parool.nl/993620736469.html
· http://users.skynet.be/bregt.delange/filmmuziek/soundtracks/pearlharbor.html
· http://plasma.nationalgeographic.com/pearlharbor/ngbeyond/movie/movie2.html
· http://www.filmkeuze.nl/cgi-bin/loader?/cgi-bin/pm/film-6a9bba.html
· http://www.moviecity.nl/index.php3?page=film&ID=612
· http://www.kutsite.com/recensie/pearlharbor.html
· http://www.mei1940.org/newoii/track1.gif
· http://www.mei1940.org/newoii/track2.gif
· http://www.sh15aug1945.nl/war.htm
· http://directory.google.com/Top/World/Nederlands/Maatschappij/Geschiedenis/Naar_Tijdperk/Twintigste_Eeuw/Tweede_Wereldoorlog/
· http://www.ptb.be/international/article.phtml?section=A2AAABBP&object_id=5328
· http://www.histoportal.com/20/atoombom.htm
· http://groups.yahoo.com/group/PerUndasAdversas/message/5
· http://www.documentatiegroep40-45.nl/modules.php?name=News&file=article&sid=95
· http://tweedewereldoorlog-azie.startkabel.nl/k/tweedewereldoorlog-azie/index.php?nr=1